Deel 4: Hoe gaat het nu met Renate Goossensen die geëmigreerd is naar Frankrijk?

Bonjour! Cava? Vier maanden in het warme zonnige Zuid-Frankrijk, 60 potten vijgen jam verder, 21 lavendel boeketten, kilo’s hazelnoten en pruimensap voor een heel jaar.

Kids gestart met school en de dansschool is een feit. Nog steeds werken we aan het achterstallig onderhoud. Nu ik dit schrijf is de stroom wederom uitgevallen en heb ik net dansles gegeven met kaarsen aan…. trés romantique!

Er gebeurt veel in ons dagelijks leven. We hebben een strak ritme, anders is het niet vol te houden met alles wat er gedaan moet worden en de emoties die ons iedere dag doen verrassen. Stipt om 7.00 uur gaat de wekker en ik mag iedere ochtend als eerste een wandeling over ons land maken met onze trouwe viervoeters, wat zeker geen straf is. De zon zie je op komen, uitzicht over de heuvels en vaak zien we een hert of vosje die wakker worden gemaakt door de honden. En niet te vergeten horen wij tijdens de wandeling onze nieuwe uilen familie die bij ons is komen wonen.

De meiden zijn gestart op school. Ik kan niet anders zeggen dat ik ze zo stoer vind. De eerste dagen zijn we iedere dag als gezin naar school toe gereden. De meiden lopen met opgeheven hoofd naar binnen vol met spanning in hun buik. Ik als bonusmoeder sta te huilen nadat ze binnen zijn. Pfff wie had dat ooit gedacht. Gelukkig krijgen de meiden begeleiding op school met de Franse taal.

Als ik de verhalen van de meiden hoor ben ik zeker blij met het Franse onderwijs. Van 8.30 uur tot 17.00 uur naar school, niet eerder naar huis zonder toestemming van ouders, we geven de leraar een hand voordat we beginnen en eten we tussen de middag lekker warm op school. Nou ja lekker….,ik hoor de meiden af en toe mopperen; de toetjes vallen gelukkig wel in de smaak. Voor ons als ouders ook erg wennen, maar gelukkig krijgen we hulp van Marieke en Josephine (Belgische vrienden) wat we ontzettend waarderen. Merci!

Niet alleen de meiden krijgen Franse les, ook Bart en ik zijn de Sjaak bij onze Franse juf. Oelala wat is ze streng! Bart had zijn huiswerk niet gemaakt, hij gaf prioriteit aan het werk op het land…., hij kroop bijna sous la table . Gelukkig had ik wel netjes mijn huiswerk voor elkaar en kon ik rustig ademen. Wat is de Franse taal moeilijk. En wat gaat het snel…, gelukkig gaat het steeds beter en kan ik me meer en meer verstaanbaar maken. Ik praat met handen en voeten en Engels, Frans en Nederlands door elkaar. Ze vinden het wel grappig denk ik. En ja als Bart Frans spreekt dan vliegen de vlinders in mijn buik…, je t’aime!

Waar we nog steeds niet aan gewend raken zijn de jagers die iedere keer terug komen. Vlak bij ons huis staan ze klaar om de lieve hertjes af te schieten. Tara en ik kunnen er al helemaal niet tegen als echte dierenvrienden. Maar gelukkig hebben we hier iets op bedacht. Iedere keer als we ze zien springt Bart op zijn grasmaaier en laat ik de honden lekker rennen en blaffen op het land. Jullie zullen nu wel begrijpen dat het gras nog nooit zo kort is geweest. De buren vragen zich af waarom we zo vaak het gras maaien.

En nog terugkomend op hoe wij tevreden zijn over het Franse schoolonderwijs; ook zijn wij erg tevreden over de hulp die je hier krijgt in de gezondheidszorg. Na drie weken pijn in de buik ben ik toch maar even naar het ziekenhuis gegaan. Na helemaal ondervraagd te zijn, bloeddruk opgemeten, gewicht gecheckt, kwam er uit dat ik een blaasontsteking had. Alles op kweek en een gerichte minimale antibiotica kuur gekregen voor de ernst van de ontsteking. Niet als vroeger dat je maar helemaal vol gepompt worden met een kuur.

Ook in Frankrijk zijn inmiddels twee covid kampen ontstaan, 1 voor en 1 tegen. Er zijn hier zelfs dorpen die zich er tegen verzetten. Zonder pass sanitaire kom je geen restaurant of horeca gelegenheid meer in. Gelukkig hebben we vanuit Nederland een geel vaccinatie boekje gekregen. Hier weten de Franse uitbaters vaak geen raad mee, en laten ons dan toch genieten van hun Franse specialiteiten.

Een drukke periode achter de rug, mijn neef Bart die 3 weken heeft geholpen hier, en de opa en oma van Jaya en Tara zijn een mooie periode bij ons geweest. Vanaf volgende week komt het televisie programma Het Roer Om ons weer op de voet volgen.

Na 1,5 dag geen stroom te hebben gehad, doet alles het gelukkig weer. Bart vroeg wat het probleem was. Het antwoord van de monteur was, heel simpel meneer, het was maar een kleinigheidje, er was een kabel gebroken .

Nu ik klaar ben met deze blog schrijven zie ik een mail binnen komen of ik volgende week kennis wil komen maken op een basisschool in Penne d’Agenais (école primaire) om daar dansles te gaan geven. Wauw! Wie had ooit gedacht dat ik hier verder zou gaan in de dans.

Au Revoir! Lieve groeten van ons!