Deel 10: Hoe gaat het nu met Renate Goossensen die geëmigreerd is naar Frankrijk?

Ik zit op het balkon en kijk uit over de glooiende heuvels. De zon staat hoog aan de hemel en ik ben omringd met zingende vogeltjes en drie blije honden die aan het spelen zijn. Dankbaar dat de zon weer schijnt. “Le soleil brille dans le ciel”,

zo zeggen de Fransen het hier. Alweer een maand voorbij en wij wonen hier nu 10 maanden. De meiden spreken al erg goed Frans en raken we steeds meer ingeburgerd. We voelen ons hier steeds meer thuis en houden we van de saamhorigheid waarmee we worden omringd.

We hebben weer veel meegemaakt deze maand. Jullie kennen vast allemaal de brocante marktjes in de zomermaanden in Frankrijk. Ik hou ervan! Maar net zoals we in Nederland de kringloop hebben, hebben ze hier de Resourcerie. Afgelopen week was het verschrikkelijk weer en wilden we graag wat leuks doen. Ik als fanatieke Resourcerie zoeker ben met het gezin op advies van vrienden naar een oude schuur gegaan, waar ze brocante spullen verkopen. We werden vriendelijk ontvangen door een lieve bordercollie en keken onze ogen uit toen we binnen stonden. Wat een spullen…, niet normaal! Kasten, kleding, tapijten, kopjes, schilderijen, bestek, fietsen, genoeg te zien! De eigenaresse gaf ons een hele rondleiding en we mochten pasgeboren lammetjes melk geven en knuffelen.

Maar dat is nog niet alles, we werden zelfs uitgenodigd om binnen te komen in haar woonhuis om het fenomenale uitzicht te bewonderen waar ze op uit kijken. Een geweldige ontmoeting met deze lieve mensen. Een zelfgemaakte kaas werd er in mijn handen gegeven en ze willen ons een bordercollie pup geven, hier noemen ze dit “donné”,

die ze half maart verwachten te krijgen. Over dit laatste moet ik nog even heel goed nadenken? Een dag die regenachtig, koud en somber begon, gaf deze dag ons kleur en warmte. Oh ja, mochten jullie over de Franse brocante marktjes lopen deze zomer, ga dan op zoek naar het spel solitaire! (zie foto). Een vermakelijk bordspel met knikkers. Waarvan je er 1 over moet houden.

Ik schrijf deze blog nadat we gisteren zijn teruggekomen uit Nederland. Bart en ik zijn in drie dagen heen en weer gereden. Wij wonen hier in Frankrijk een uur van de snelweg af. Voor mij was het erg wennen om na 10 maanden weer op de snelweg te rijden. Helemaal naar Nederland. Wat veel wegen, gebouwen, verlichting en auto’s. De wegen hier dichtbij ons huis zijn niet groter dan een fietspad! Maar het was goed om even terug te zijn. Ik heb mijn lieve oma nog een keer kunnen zien, mijn ouders en andere familieleden. En niet te vergeten de tandarts! Hier in Frankrijk sta je op een wachtlijst voor de tandarts en kan dit wel 1,5 jaar duren. Ik zat als bang vogeltje weer in de stoel, maar ging al fluitend weg zonder bijzonderheden. Na alles te hebben geregeld in Nederland zijn we weer vertrokken naar Frankrijk.

Na 13 uur reden we de heuvel op en werden we verwelkomd door onze vrienden, de meiden en natuurlijk de honden en paarden. Een fijne plek om te wonen omringd door de natuur. Maar waar ik en de meiden vooral nog aan moeten wennen is het jagen hier op de dieren. In Nederland is dit natuurlijk ook zo, maar ze staan hier met geweren langs je erf om ze voor je neus af te schieten. Vele blaffende jachthonden rennen over de heuvels waar ik niet blij van word. Bart groet de jagers nog vriendelijk, maar uit protest doe ik het niet. Door Bart zijn vriendelijkheid werd er van de week aangebeld en kregen we een zak zwijnenbouten!!

Onze verbouwing is gestart! Franse werklieden starten in de vroege morgen tot in de avond. Een lunchpauze hier in Frankrijk is heel normaal; van 12:00-14:00 uur rust. Zo kunnen Bart en ik ook proberen om op dat moment een rustmoment te hebben, want rust moeten wij zeker vaker gaan pakken. We gaan maar door. Tussen de bedrijven door laat ik de Franse werklieden kennismaken met de Nederlandse delicatessen. Stroopwafels, cup cakes en voor volgende week staat er appeltaart op het menu. Voor nu moeten wij naar de Franse juf onze trouwpapieren laten checken, zodat we alles kunnen inleveren voor de ondertrouw en dan kunnen we hopelijk in juli gaan trouwen. Ik hou van Bart, hij maakt me blij! Al lachend neemt die me mee in de kruiwagen de helling af en plas ik bijna in mijn broek van het lachen.

Bisous, Renate