Even voorstellen: Huiswerkbegeleiding Bij de Les in Ermelo, hoe het begon.
Door Nancy-Els de Jonge.
Nieuw fenomeen
Het was 1983. Mijn ouders, Henk en Francien de Jonge, waren net vanuit de randstad naar Ermelo verhuisd. Omdat bijna alle kinderen het huis uit waren wilde mijn moeder graag weer wat om handen hebben. (En om het prachtige huis pal aan de hei te kunnen betalen, dat ook natuurlijk).
Ze had in het westen wel eens gehoord van huiswerkbegeleiding, toen een heel nieuw fenomeen. Zou dat misschien iets zijn? Ze trok de stoute schoenen aan en maakte een afspraak met meneer van der Spek, de rector van Groevenbeek in die tijd. Het was een leuk gesprek en hij dacht zeker dat er leerlingen waren die wel een steuntje in de rug konden gebruiken.
Gezellig aan de keukentafel
De eerste aanmeldingen kwamen al snel en Huiswerkbegeleiding de Jonge was geboren. De leerlingen zaten ‘s middags gewoon bij mijn moeder aan de keukentafel. Gezellig en overzichtelijk. Mijn moeder hielp iedereen zelf. Ze heeft haar hele leven al een enorme drive als het over onderwijs gaat; geen onderwerp ligt haar zo na aan het hart. Bovendien was en is ze gek op jongeren. Voor huiswerkbegeleiding een mooie combinatie. Als ze er soms niet uitkwam sprongen mijn broer en ik bij en hielpen de leerlingen met de vakken waar we goed in waren.
De leerling achter al dat huiswerk
Al gauw kwamen er meer aanmeldingen en werd de keukentafel te klein. Er werden ruimtes ingericht op de bovenverdieping en mijn moeder ging steeds handiger werken. Ze ontwikkelde een systeem waarmee ze ieders vorderingen goed in de gaten kon houden maar zag ook altijd de leerling achter al dat huiswerk. Ze leerde dat leerlingen vooral ook zelf aan de slag moesten als ze iets wilden leren.
Een wachtlijst
In 1984 verhuisden mijn ouders naar de van Emsthof, en de huiswerkbegeleiding verhuisde mee. Naar twee zolderkamers dit keer. Buren snapten niet waarom er altijd zo enorm veel fietsen op de oprit stonden. Er waren altijd meer aanmeldingen dan plekken waardoor er altijd een wachtlijst was. Je moest geduld hebben om door haar geholpen te worden. Toen ik vlak voor de zomer in 1988 even geen werk had zou ik haar een paar maanden ondersteunen zodat ook de kinderen van de wachtlijst geholpen konden worden. En dat eventjes duurt nu al meer dan 30 jaar. Ik ben nooit meer weggegaan. Omdat ik, net als mijn moeder geniet van jongeren, en het geweldig vind om met ze samen te werken.
Bij de Les heten we nu
We zijn nog een paar keer verhuisd. Van de van Emsthof naar de Hamburgerweg, daarna naar het Raadhuisplein, de Prinsesselaan en de Catslaan. En van naam veranderd. Bij de Les heten we nu. Sinds mei 2019 zijn we te vinden in de oude praktijk van Willemsen en de Vet, aan de Vondellaan, vlakbij de Albert Heijn. Mijn moeder ging in 2001 met pensioen en ik werk inmiddels samen met een heel fijn team. Want dat eerste idee, dat kinderen soms best een steuntje in de rug kunnen gebruiken is nog steeds actueel. Omdat leren zoveel meer is dan alleen je huiswerk maken en het fijn is om daar hulp bij te krijgen als het even niet zo lekker loopt. Wat dat betreft is er helemaal niets veranderd.
Zie ook:
