Proeverij De Ontmoeting Ermelo kiest voor bezinning

Proeverij De Ontmoeting aan de Stationsstraat 133 bestaat dit jaar tien jaar. Onder het pseudoniem Bon deelt een medewerker haar ervaringen.

Bezint eer ge begint

’s Ochtends probeer ik altijd een moment van bezinning in te lassen.Ik heb zo mijn rituelen en juist als ik erg druk ben is dat heel belangrijk. Ik had al een plannetje, stukje met de hond lopen, stukje lezen, kop espresso. Heerlijk nog anderhalf uur voordat ik naar mijn werk in Proeverij de Ontmoeting moest. Gaat de telefoon:

Collega: “Stoor ik?”

“Ja.”

“Kun je alsjeblieft komen? De vriezer is kapot.”

Geërgerd nam ik het besluit om eerder naar mijn werk te gaan.Tja, alles moest overgeheveld naar een andere vriezer en daarbij laat je je collega niet in de kou staan. “Ik kom over tien minuten.”

Ik begreep wel dat het handig was om eerder te komen.De kok moest alles voorbereiden voor de lunch en je begint niet een uur eerder omdat de vriezer wel eens kapot zou kunnen gaan. Alle producten moesten uit de vrieskast en elders ingevroren. En daarbij was mijn hulp meer dan welkom.

Ik maakte een deel van mijn ochtendritueel af.Vervolgens riep naar boven naar mijn echtgenoot: “IK GA, MOET EERDER WERKEN.” Ik pakte mijn fiets en ineens dacht ik: Als hem wat overkomt moet ik hem normaal gedag gezegd hebben. Ik racete met mijn jas aan de trap op om hem een zoen te geven. Ik ben niet zo’n zoenert maar voor mijn intimi maak ik een uitzondering. Ik ben eerder iemand voor een hartelijke hug, een glimlach, even iemand in de ogen kijken. Gasten zijn altijd blij met persoonlijke aandacht, net als ikzelf. Als er bij de kassa een rij staat wil ik toch iedere gast even de tijd geven en hen netjes gedag zeggen voordat ik aan de volgende persoon vraag: “Wat kan ik voor u betekenen? Was alles naar wens? Gaat het zo mee? Tot ziens! Hele fijne Kerstdagen!”

Kussen hoort daar natuurlijk niet bij, bovendien zijn kussen altijd een beetje spannend voor mij. Dat heeft met mijn verleden te maken. Ik had twee ooms die er nogal weg van waren. Enthousiast riepen ze op al mijn verjaardagen van kleuter tot puber: “JAAAAHHH, nu mag het… kom eens bij ome…” En dan kreeg ik een enorme zoen die net iets te lang aanvoelde. Bah! Ik had ook een lieve oude tante die hele natte zoenen leverde. (Wie heeft die trouwens niet?) Maar ja, als kind overkwam het je voor je er erg in had. Je nam een minuut om je wang flink af te vegen en een jaar om het te verwerken en tegen die tijd dat je het was vergeten was de bewuste tante al weer jarig. Ik trapte er altijd weer in.

Waar ik meer van hou is een hug!Gewoon even mijn armen om iemand heen slaan. Dat kan ik met best veel enthousiasme doen. Bij ons in de Proeverij is er ook een medewerker met het syndroom van down die graag knuffelt als ze in een goede bui is. Pas wees mijn collega zwijgend naar haar. Ik zag haar een oudere dame helpen haar handschoenen aan te doen, daarna wreef ze een tijdje over de onderarmen van de dame en bleef gezellig met haar in gesprek. We moesten allebei glimlachen.

Toen ik aankwam in het magazijnhad ik nauwelijks tijd om mijn collega gedag te zeggen, ik begon meteen te helpen met het overplaatsen van de inhoud van de kapotte vriezer. Om half twaalf moest immers alles klaar zijn voor de lunch. Toch heb ik iemand heel erg stevig omhelsd, iemand die ik maar zo af en toe zie. Het is ook nog een mannelijk persoon. Een van mijn collega’s zei: “Nou, nou, je ging wel behoorlijk te keer zeg.”

Ja maar wat wil je:Het was de sympathieke man die de vriezer kwam repareren, we hadden hem nog niet eens helemaal leeggehaald!

Bon