Bij Proeverij De Ontmoeting Ermelo mag het ook een keer niet lukken

Proeverij De Ontmoeting aan de Stationsstraat 133 dit jaar bestaat tien jaar. Onder het pseudoniem Bon deelt een medewerker haar ervaringen.

Wisselende stemmingen...

Heeft u wel eens ’s ochtends in een rouwdienst gezeten en ’s middags voor Zwarte Piet gespeeld?

Ik ook niet.Afgelopen woensdagochtend maakte ik een prachtige 'dankdienst voor het leven' van een oude meneer mee en daarna racete ik op mijn fiets van de Weydehof naar Proeverij de Ontmoeting. Ik moest het pak voor de Hulpsinterklaas klaarleggen en mij gaan schminken als hulppiet. Dat zou geen succes worden, dat voelde ik al. Twee huidkleurige strepen op mijn bruine wangen... . Mijn hoofd stond helemaal niet naar een feestelijke Sinterklaasmiddag.

Gelukkig zijn er dan collega’sdie precies aanvoelen dat dit even niet lukt en even luisterden naar mijn verhaal. Door de collega’s met een verstandelijke beperking werd ik deze middag extra enthousiast begroet: ik behoorde bij de Zwarte Pieten Bond evenals zij. Ze verheugden zich erg op het schminken en verkleden. Tegen hen heb ik niet verteld hoe ik mijn ochtend had doorgebracht daar kunnen ze op zo’n moment niet zoveel mee.

Een van de collega’s met het syndroom van Downkan soms geen woorden geven aan haar tranen. Als je aan haar vraagt ”Maar waarom huil je dan?!” Na een groot gesnuif (met echte tranen) zegt ze dan : “Mijn vader is gestorven.” Dat is ook zo, ware het niet dat deze verdrietige gebeurtenis zo’n 25 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Maar ze gebruikt deze gebeurtenis als kapstok voor verdriet bij actuelere zaken. Soms moet je flink doorvragen en komt het hoge woord er uit. De echte oorzaak blijkt te zijn dat ze weer voor enkele uren in de spoelkeuken is ingedeeld. Als er beloofd wordt dat bij grote stapels hulp wordt geboden en je zo’n interessante zwarte koksbuis aan mag, er ook nog een timer gezet wordt zodat je zeker weet: Ik sta hier geen minuut langer dan ik geacht word volgens het rooster. Dan lukt het allemaal wel weer en verschijnt er zowaar een glimlach.

En zo lukte het mij ook echt te genieten van het Sinterklaasfeest.Ik was niet incogpieto maar gewoon mezelf. Heerlijk die kinderen die de vriendelijke Sinterklaas uiteindelijk een hand durfden te geven. Het Grote Boek bevatte geen strafblad maar kleurplaten wat ook een ontspannend effect had op de groep. En toen Sinterklaas afscheid nam vond iedereen het jammer. Ook het bejaarde echtpaar dat vanaf een hoektafeltje onder het genot van een bakje koffie het hele Sintspektakel had geobserveerd.

“Dag Sinterklaas” zei de oude man enthousiast.Hij had ook “Dag Sinterklaasje” als afscheidslied meegezongen. Zijn echtgenote knikte Sinterklaas toe vanwege de appeltaart in haar mond. “Dag jongeman!” antwoordde Sinterklaas terwijl hij een buiginkje maakte.

Ik heb zelden een oude man zo zien stralen. En ik lachte.