Deel 14: Renate Goossensen die geëmigreerd is naar Frankrijk gaat verhuizen!

GROOT NIEUWS!!

Hier zit ik dan opgesloten in huis tussen de dikke muren. Het is buiten niet te houden. De temperaturen lopen op. Het is vandaag 43 graden en ik heb zowaar gisteren mijn eerste plons in het zwembad gemaakt. Hoe krijg je Renate het zwembad in? Door in Zuid- Frankrijk te gaan wonen! Zelfs onze bordercollies willen niet buiten zijn, arme beesten met hun zwarte vacht. Mees daarentegen staat als een echte surf-boy of de surfplank in het zwembad, onder begeleiding van de meiden. En dan komt morgen onze lieve kleine pup Vos bij ons wonen. We hebben er zoveel zin in. Van de week kregen wij vrienden over de vloer die pas een bordercollie pup hebben. Beer voelde zich gelijk een echte papa beer. Drie of vier honden, wat maakt het uit! Genoeg knuffels, aandacht en lekkere brokjes te vinden bij ons. Soms vraag ik mezelf wel is af of ik Bart net zoveel aandacht geef als de aandacht die ik geef aan alle hondjes?.

Bart is bijna aan de beurt, want op 14 juli geef ik hem mijn JA- woord. De voorbereidingen lopen volop. Ik hoop trouwens niet dat we deze tropische temperaturen hebben, want dan moet ik nog een plan B gaan bedenken. Iets met een watergevecht houden of wie het hoogste bommetje kan springen in het zwembad!

We hebben van de burgemeester te horen gekregen dat de trouwplechtigheid maar liefst 10 minuten duurt! Beetje jammer, maar dat doet ons meteen creatief nadenken hoe we het mooi en bijzonder kunnen maken met de familie en vrienden om ons heen. We houden toch een fantastische trouwplechtigheid bij ons thuis. En dit onder begeleiding van onze Franse vriend Michel (man van onze Franse juf Dominique). Hij heeft heel wat in petto als ik hem zo hoor. En voor degene die komen, wees gerust! Michel spreekt Engels, Frans en Duits. En hoe lief is het als genodigden vragen of ze mee kunnen helpen met eten klaarmaken. Hoe gaaf is dat! Een soort van American party maar dan in het Frans. Als bruidstaart(en) maak ik samen met mijn moeder en mijn lieve vriendin Els, overheerlijke Hollandse appeltaart. Wat wil je nog meer! Ja toch, echt de Hollandse slagroom, want de Franse slagroom vind ik niet te eten. Sorry als ik hier iemand mee beledig, maar wacht maar af als je de Hollandse proeft.

Met een lekker muziekje erbij, een BBQ en verschillende spelletjes gaat dit zeker weten een fijne dag worden. We zullen proosten met alcoholvrije drankjes en wie weet ga ik nog een liedje zingen voor Bart. Nee, dit laatste is een grapje. Zingen is niet echt mijn ding. Misschien een schuifeldansje?

Grote bewondering heb ik voor Tara en Jaya! Een jaar in Frankrijk en Jaya doet nu al examen voor school. Ik ben zo trots op haar. Ze haalt mooie cijfers en ze loopt vanaf september al als een echte Franse dame op het Lycee. En zo kwam Tara van de week thuis met het heugelijke nieuws dat ze het hoogste cijfer voor Frans in haar klas heeft gehaald! Dat hadden we nooit durven dromen.

Ik heb groot nieuws te vertellen aan jullie. Mocht je nog niet zitten, dit is het moment. Daar komt het dan: Wij gaan verhuizen! Wij gaan Penne d’Agenais verlaten, inclusief alle viervoetige gezinsleden. Waarom zal je denken? Helaas krijgen wij geen lening bij de bank voor ons mooie project wat wij hier wilde realiseren, werken met mensen in herstel. De aanmeldingen komen binnen, maar kunnen we hier niet beginnen omdat de bank onze doelgroep niet kent, of misschien wel te risicovol vindt. Frustrerend en tegelijkertijd krijgen wij hierdoor een enorme power om verdere stappen te ondernemen. Inmiddels is bekend dat we een mooi bedrag kunnen vragen voor ons huis, waardoor wij een ander huis kunnen kopen met accommodatie erbij voor de mensen die wij willen ontvangen. Verhuizen en gelijk kunnen draaien. Hoe mooi is dat! Een jaar wonen in het Sud Est de la France is niet voor niks geweest.

Zo hebben we allemaal heel veel geleerd het afgelopen jaar. Niet alleen de Franse taal maar zeker ook over de natuur en de cultuur, wat we wel fijn vinden en wat niet. Grenzen leren stellen, eigenwaarde en respect voor de mensen. Het is zeker geen weggegooid jaar. Het leven is hier mooi en tegelijk voor ons verwende Nederlanders ook een beetje saai hebben de meiden en ik ondervonden. En dat neemt niet weg dat de mensen ontzettend lief en aardig zijn of voor ons klaar staan! Ik blijf toch echt een westerse dame die het fijn vind om in de natuur te leven met mijn dieren, maar ik wil toch ook in de buurt een moderne beschaving. En ja, we wonen hier ontzettend mooi, met een prachtig uitzicht, maar dat doet ons ook realiseren dat dit niet alles is om gelukkig te zijn. Wij worden gelukkig door mensen te helpen, te werken met lotgenoten. Steun en begeleiding bieden als ervaringsdeskundige, en dus in een ander huis in een ander deel van Frankrijk.

De fotograaf is geweest en ons huis staat aankomende week in de etalage! Natuurlijk blijven we hier lekker doorgaan en zitten we niet stil. Bart en ik zijn op huizenjacht en ik heb gelukkig een echte speurneus om een huis te vinden waar wij onze plannen kunnen gaan waarmaken, samen met de meiden en onze lieve honden en paarden. We blijven in Frankrijk wonen, maar waar? Dat hoop ik jullie zo snel mogelijk te kunnen gaan vertellen. Een groot avontuur en zeker een juiste beslissing.

Hopelijk zit je nog op je stoel en ben je er niet van afgevallen?