Op de fiets richting de Immanuelkerk getuigden de vlaggen halfstok van de diepe wonden die de Tweede Wereldoorlog heeft geslagen. Ermelo herdacht vandaag, vrijdag 4 mei, alle burgers en militairen die in oorlogssituaties of bij vredesoperaties in Nederland, of waar dan ook ter wereld, zijn omgekomen sinds het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog.
Met fotoreeks door Grietje-Akke de Haas
Worstelen met herinneringen
Eenmaal in de Immanuelkerk waar de overdenking plaatsvindt voorafgaand aan de Stille Tocht naar het oorlogsmonument aan de Horsterweg, vraag je je af waarom bij binnenkomst zoveel aanwezigen de stilte menen te moeten vullen met praten en gelach. Slechts een enkeling is in zichzelf gekeerd, wellicht worstelend met herinneringen, in het besef dat het niet te bevatten is hoeveel er is geleden.
Aangrijpend relaas
Pas als Jan Urbach, voorzitter van de Oranjevereniging Ermelo, op plechtige wijze het woord neemt luisterde het publiek aandachtig. Doodse stilte en ongeloof volgt bij het aanhoren van het aangrijpende relaas van Sonja Kahn Hoekstra, die speciaal vanuit Jeruzalem was overgekomen.
Pas 2 jaar oud
Als dochter van Joodse ouders zei ze maar weinig te weten van haar familie. Al haar familieleden, ongeveer 30, kwamen om in concentratiekampen. “Ik had altijd het gevoel dat mijn moeder me in de steek had gelaten. Ze nam mijn zus immers wel meegenomen. Pas later besefte ik dat ze mijn leven heeft gered door mij onder te brengen op een onderduikadres.” Zo nu en dan grijpt de angst haar nog naar de keel. “Dan voel ik me weer het kleine meisje dat al heel jong van haar papa en mama werd gescheiden.” Sonja Kahn Hoekstra was destijds pas 2 jaar en 2 weken oud.
Muisstil
De Stille Tocht vervolgens richting het monument was indrukwekkend en plechtig. Zelfs de ‘opgeschoten’ jongelui op het Raadhuisplein betuigden hun respect door muisstil met hun ogen de lange stoet van mensen te volgen.
Gedicht
Traditioneel herdacht Jan Urbach een aantal van de 140 omgekomen Ermeloers tijdens de Tweede Wereldoorlog. Daarnaast hield burgemeester André Baars een overdenking en lazen Suus van Geldrop en Roos Wesdijk een gedicht voor. Daarna volgde de kranslegging.
