ErikPrikt… verloren tijd.
Ik heb de laatste tijd weinig tijd, tijd om te besteden aan het schrijven bedoel ik. Andere belangrijke zaken vragen veel tijd, dus nemen ze nemen veel tijd in beslag en kosten ook veel tijd. En ik ben ook veel tijd kwijt aan allerlei zaken die minder belangrijk, maar wel tijdrovend zijn en dus veel tijd opslokken… Geen tijd te verliezen dus!
Tijd. Onze taal kent veel manieren om aan te geven dat hongerige monsters, waaronder wijzelf, dat schaarse, kostbare goed opschrokken. Hoewel, schaars? Is er – in het licht van de eeuwigheid, een mensenleven, een werkdag – echt sprake van tijdschaarste?
Sommige mensen glimlachen om dat idee. Tijd bestaat niet is hun overtuiging, het is een verzinsel van de mens, uit angst ontstaan. We leven in een oneindig heden, dus het verleden en de toekomst bestaan helemaal niet. Door in de eeuwige tijd te gaan leven, bestaan verleden, heden en toekomst samen in het nu.*
Zou het echt? Ik vraag me af hoe je dat toepast in de praktijk. Als je gisteren een opdracht hebt gekregen die morgen klaar moet zijn, betekent dat toch dat je daar vandaag hard aan moet werken. En als ik dat mooie vaasje van m’n moeder uit m’n handen laat vallen, zeggen de scherven me niet dat het vaasje eigenlijk niet stuk is, maar nog ongeschonden ‘voortleeft’ in het oneindige heden.
Ik schreef eerder over het gevoel dat de tijd soms vliegt en op andere momenten traag voortkruipt, en over de kunst om te handelen op het juiste tijdstip.** Dat vergt een duidelijk besef van tijd en dat is niet zo vanzelfsprekend als het lijkt. Elders op de wereld wordt het verloop van de tijd vaak anders beleefd en lang niet overal is men zo gefocust op het exact willen bepalen van ‘het juiste moment’ als in onze streken: ‘Europeanen hebben horloges, wij hebben de tijd’, zegt men daar spottend.
Geniale geesten als Salvador Dalí – met zijn ‘smeltende’ klokken – en Albert Einstein – flexibele ruimtetijd is niet statisch – morrelden al aan een vast tijdsverloop. Toch worstelen we dagelijks met ons time management. Een new age-kreet als ‘tijd bestaat niet’ lijkt dan een verlossende gedachte. Helaas, dat is te mooi om waar te zijn.
Of toch niet? Het afgelopen jaar borrelde onder de wereldtop van theoretisch fysici een bizar nieuw inzicht op over het ontstaan van het heelal, inclusief de mogelijkheid dat de tijd niet echt bestaat, maar een illusie die opdoemt uit een diepere laag van de werkelijkheid.*** Ik begrijp niets van hun ‘kosmische vertakkingen’ uit de quantumfysica, maar misschien kunnen deze wetenschappers ons inspireren om ons haasten, onze deadlines en ons chronische tijdgebrek wat vaker te relativeren.
Dus er ís geen tijd om te verliezen? Toch is dat wat er zondag gebeurde: alle ‘harde’ klokken wezen het aan: met de zomertijd ‘verloren’ we een uur, met schadelijke gevolgen voor onze biologische klok.****
We ervaren tijd. Maar niets is wat het lijkt.
* Jeroen Boerstra, Online Kunstschool SPUNST
** Lees mijn boek Chronos loopt, Kairos vliegt – Over tijdsperceptie en het juiste moment van handelen
*** Thomas Hertog: Het ontstaan van de tijd – Mijn reis met Stephen Hawking voorbij de oerknal.
**** prof.dr. J.H.Meijer – Zomertijd, dus een uur kwijt: hoe biologische klok en ‘echte’ klok zich tot elkaar verhouden
Erik Slagt
Ermeloër Erik Slagt coacht mensen die ‘een beetje vastlopen’ in hun persoonlijke ontwikkeling. Motto: er is altijd meer ruimte dan je denkt.
- Zie ook: www.espacio-coaching.nl
