In het eerste deel van de 223e aflevering van ‘Sportartikelen uit de oude doos’ van donderdag 31 juli 2003 een interview in 2 delen met de Ermelose scheidsrechter Hans Bakker, die toen al dertien jaar actief was als scheidsrechter in de Hoofdklasse. Vandaag deel 1.
Door Bram Burggraaff.
Voetbal is de hoofdmoot
Hans Bakker fluit al 13 jaar wedstrijden in de Hoofdklasse, het hoogste niveau in het amateurvoetbal. Hij vertelt iets over zichzelf en de vele zaken waar een toparbiter mee te maken krijgt. Hans Bakker: ‘’Ik ben 48 jaar, getrouwd, heb drie dochters en een zoon. Door hem kom ik regelmatig bij DVS’33. Mijn zoon is nu 12 jaar en speelt het komende seizoen in DVS D1. Ik werk al 17 jaar in de kantoorinrichting. Sport is mijn hobby, alles boeit me wel, maar voetbal is de hoofdmoot.’
Ben je zelf ook actief geweest als voetballer en wanneer werd je scheidsrechter?
‘’Ik heb zelf gevoetbald, maar dat stelde niet veel voor. In Haarlem speelde ik bij Geel-Wit, waar mijn hoogste niveau het derde elftal was. Ik ben vrij vroeg gestopt met voetballen op het veld, in de zaal ben ik wat langer doorgegaan. Ik kreeg in de zaal nogal eens twee minuten tijdstraf vanwege commentaar op de scheidsrechter. Als je denkt dat je het beter kunt, dan moet je dat ook laten zien. Ik ben toen cursussen arbitrage gaan volgen bij de KNVB voor zaal- en veldvoetbal. Vanaf het begin vond ik dat heel erg leuk. Ik heb gekozen voor veldvoetbal, want zeker op Hoofdklasse-niveau is zaalvoetbal en veldvoetbal niet te combineren. In de zaal wordt er op vrijdagavond gespeeld en om dan de volgende dag weer op het veld te fluiten, is te zwaar.’’
Welke weg moet je afleggen voordat je Hoofdklasse-scheidsrechter bent?
‘’Toen ik begon, startte je als scheidsrechter nog in de laagste groep van de onderbond, daarboven zat de KNVB en daar weer boven het Betaald Voetbal. Nu is het allemaal KNVB. Afhankelijk van je beoordelingen loopt je van de ene naar de andere groep. En dan probeer je uiteindelijk in groep 1 terecht te komen, het hoogste niveau van het amateurvoetbal. Toen ik een jaar of 35 was, ben ik twee jaar kandidaat voor het betaald voetbal geweest. Het eerste jaar had ik wat pech, maar het was ook aan mezelf te wijten dat ik het niet haalde. Het tweede jaar voldeed ik overal aan en dacht dat het voor elkaar was. Maar toen draaide de UEFA de leeftijdsgrens terug en dit werd overgenomen door de KNVB. Vervolgens werden alle scheidsrechters die 37 jaar waren van de lijst gehaald. Eigenlijk ben ik dus iets te laat begonnen.’’
Hoeveel wedstrijden fluit je per seizoen en waar moet je allemaal heen?
‘’Je krijgt tussen de 20 en 25 wedstrijden afhankelijk van het aantal bekeraanstellingen in een seizoen. Daarvan fluit je zo’n 13 wedstrijden in de Hoofdklasse. Je hebt ook een aantal vrije weken, dan sta je op de reservelijst en kun je opgeroepen worden. Scheidsrechters uit groep 1 fluiten in het hele land. De ene zaterdag sta je in Friesland op het veld en een week later in Zeeuw-Vlaanderen. Je kunt niet in je eigen plaats aangesteld worden, maar wel voor duels vlak bij huis. De moeilijkheidsgraad van die wedstrijden is groter, want de jongens kennen mij en omgekeerd. Bovendien kom je al jaren bij die verenigingen over de vloer, maar daar houdt de KNVB geen rekening mee. Wel kun je aangeven dat je bepaalde clubs niet wilt fluiten, maar dat heb ik niet gedaan.’’
Wat vind je van de Nederlandse toparbiters?
‘’Nederland beschikt over een aantal kwalitatief hoogstaande scheidsrechters, zoals Haverkort en Bossen, die mij persoonlijk erg aanspreken. Luinge fluit precies volgens de regels en is weleens opvallend aanwezig. De één probeert het pratend op te lossen, de ander geeft snel kaarten. Roelof Luinge staat al jaren aan de top, dus kun je niet zeggen dat het een slechte scheidsrechter is’’, aldus Hans Bakker.
