Deel 11: Hoe gaat het nu met Renate Goossensen die geëmigreerd is naar Frankrijk?

Afscheid nemen; het valt me zwaar. Vroeger als kind had ik al moeite met het afscheid nemen bij de deur van school. Gaan logeren bij een vriendinnetje ging ook niet, ook al woonde ze aan de overkant van ons ouderlijk huis. Toch ging ik midden in de nacht weer naar huis met mijn kussen en knuffel onder de arm. Het afscheid nemen van mijn liefdevolle dieren die ik heb opgevoed, keuzes die je in je leven maakt en afscheid van neemt. Het vertrek naar Frankrijk daarentegen voelt niet als afscheid, maar als een nieuwe toekomst. En met de wijze woorden van mijn liefdevolle oma 'We gaan elkaar niet missen, want we denken aan elkaar' , blijft in mijn hart voor altijd.

Na onze laatste ontmoeting in Nederland is mijn oma overleden op 7 maart. De hemel is een ster rijker geworden. Maar ook dit afscheid valt me zwaar. Verdriet, pijn in mijn hart, ik rouw op de manier die bij me past, en Bart steunt me daar volop in. Ook al ben ik ontzettend chagrijnig, het ene moment blij of verdrietig, met een lach en een traan gaat het leven met me verder en zie ik weer de warme zonnestralen op mijn pad schijnen.

Een liefdevolle glimlach die je van iemand krijgt, een uitnodiging om te komen eten, een gemeende ça va

, of als je bij het afrekenen in de kringloopwinkel iets gratuit mee krijgt. Dankbaar! Het zijn de kleine dingen die het doen. Zo ook voor onze meiden. Ze zijn zo dankbaar en blij dat eindelijk de mondkapjes af mogen op school; onder de kinderen hangt een ongezonde spanning omdat ze zich sociaal weer bloot kunnen geven. Respect voor Jaya en Tara; de hele dag het verschrikkelijke mondkapje op vanaf september 2021. Eindelijk kunnen ze zien hoe hun leraren en mede klasgenoten eruit zien. Zo is naar school gaan toch echt een stuk beter! Twee vrolijke meiden die bij thuiskomst aan ons vertellen dat de directeur een baard heeft en de Spaanse docent een spleetje tussen haar tanden.

Afgelopen zomer heeft Bart een partij eikenhout gekocht wat net uit het bos werd weggehaald door een plaatselijke bosbouwer. Dit lag al een tijd voor onze deur te wachten. Vorig weekend hebben we een gezellig gezinsactiviteit gehad, nou ja gezellig? 38 kuub eikenhout weggehaald van diverse diameter en op lengtes van 2,5 meter. De tandenstokers konden we zelf doen. De buurman kon het niet aan zien en heeft voor ons de grote jongens eruit gehaald met zijn tractor. Alles ligt nu netjes op ons eigen land te wachten om tot haardhout gehakt te worden. En met alles wat we doen als gezin blijven we de Franse taal oefenen. En dat gaat best goed met elkaar, totdat je weer alleen in de winkel staat vol moed met je zinnen die je in je hoofd hebt gestampt, totdat de caissière zegt; je ne comprends pas . Hé, dat was toch mijn zin. Oké met handen en voeten zijn we er toch uitgekomen.

Het gaat hier allemaal net op een andere manier. Zo ook mijn zorgverzekering. Hier in Frankrijk moet je een Card Vital aanvragen (gezondheidskaart), waardoor je deels verzekerd bent. Bart en de kinderen hebben hem inmiddels al, maar die van mij laat wel heel erg lang op zich wachten. Iedere keer weer nieuwe papieren invullen…pfff, je word er soms echt helemaal koekoek van. We hebben wel gemerkt dat hoe langer het duurt in Frankrijk des te beter! Dus hoe langer de post wegblijft, ik ook geen aanvullende informatie hoef toe te zenden. En het vast goed gaat komen met mijn Card Vital.

De trouwdatum heeft ook lang op zich laten wachten, maar het akkoord is binnen. Bart en ik trouwen op 14 juli! De Franse nationale feestdag! Nederlandse en Franse gasten zullen deze dag samen met ons vieren. De meiden hebben wij benoemd tot ceremoniemeesters. Volgens mij hebben ze er aardig lol in en laten ze niks los als ze iets binnen krijgen van de gasten.

Mijn trouwjurkje is gelukkig binnen, zomers, blote benen, wit natuurlijk…, meer verklap ik er niet over! Nu nog even met de beentjes in de zon, maar Avril doet wat die wil. Ook hier vandaag sneeuw! Het is vandaag 1 april en we gaan weer een nieuwe maand in. Een maand met veel activiteiten op de planning. Mijn ouders komen morgen aan en wij gaan samen verder schuren en verven om de luiken, deuren en scharnieren in een nieuw kleurtje te steken voor de bruiloft.

Tot snel weer! A bientôt.

Bisous Renate