Dat Renate Goossensen twee jaar terug vanuit Ermelo ging emigreren naar Frankrijk samen met Bart en kinderen Jaya en Tara en de honden, was voor veel mensen een complete verrassing. Zij houdt ons echter graag op de hoogte van het reilen en zeilen van de nieuwe start! In deel 24 vertelde Renate over de terugkeer naar Nederland. Vandaag in deel 25 legt Renate uit waarom zij een wandelfreak is geworden.
Gespierd kontje!
Waarom ik wandelen zo leuk vind, nou onder anderen door dat mijn man laatst een opmerking maakte over mijn gespierde kontje (zijn woorden hoor). Maar natuurlijk doe ik het niet alleen voor dit soort opmerkingen, waar ik wel nog harder door ga lopen, maar doe ik het vooral om me beter te voelen. En ook al verzin ik iedere dag 100 dingen om niet te gaan, ik heb mijn focus gezet om wel te gaan! Waarom ben ik een wandelfreak geworden? Ik kan jullie er het een en ander over vertellen.
Stap voor stap
Allereerst creëer ik een stukje tijd voor mezelf als ik op stap ben. Hoe fijn is dat mijn stressniveau omlaaggaat, waardoor ik ook thuis beter te genieten ben voor manlief en kids. Stap voor stap voel en merk ik dat mijn conditie vooruitgaat en mijn spieren sterker worden. Heuvel op en heuvel af om vervolgens weer heuvel op te gaan, gaat me steeds beter af. Ook al tier ik af en toe alles bij elkaar en ben ik buiten adem als ik boven ben, ik ben oh zo blij en trots op mezelf als ik weer beneden ben en ben ik de rotspartij die achter me ligt allang weer vergeten, totdat ik de volgende dag er weer loop.
Zwarte kleine beestjes
Sinds ik in Frankrijk woon ben ik de natuur steeds meer gaan waarderen, geen idee waarom, want Nederland is ook zo mooi! Misschien omdat ik dit voor nu mag meemaken, wonen in een ander land? Op iedere hoek hier heb je wel een vlierbloesemboom of een mooie bloemenstruik, gewoon in het wild. Zo pluk ik in het weekend altijd een vers boeket bloemen en neem ik het stukje natuur mee naar binnen. Laatst had ik een bosje narcissen geplukt, mooi op vaas gezet, bleek dit niet zo heel goed idee te zijn. Lopen er opeens allemaal zwarte kleine beestjes op de eetkamertafel! Eerst even checken Renate! Of als ik een mooie bos vlierbloesem meeneem vliegen de bijen en wespen achter mee aan en ziet manlief mij en de hond al rennend thuiskomen. ‘Gaat het goed?’, ‘Ja hoor, gewoon even een laatste sprintje naar huis terug’.
Boze wolf
Ik loop graag met anderen, maar door alleen te lopen ga ik ook door bepaalde angsten heen die ik in mijn leven heb gecreëerd en heb gekregen door situaties waar ik mee te dealen had. Door stil te zijn komen er natuurlijk allerlei gedachtes in mijn hoofd voorbij. Ik luister ernaar en praat wat tegen mijn hond, of ik zing keihard; “Ik ben niet bang voor de boze wolf in het bos in het bos.” En ook al zijn deze gedachtes aanwezig ik kom echt tot rust door de wandeling die ik maak, mits de Golden Retriever Mees in vossenkak zie rollen en het zware beest van 40 kilo er niet uit krijg, grrrr!
Spoor van modderpoten
Mees vind het geweldig, want bij thuiskomst wordt hij lekker afgespoeld, om vervolgens weer in de modder te kunnen rollen, ja joh het lijkt hier wel een Wellness centrum. Hoe zen ik thuiskwam hoe gestrest ik alweer ben. Ik zie dan gelijk alweer een spoor van modderpoten op mijn vloer en zie ik mezelf al dweilend met mijn knieën op de grond, zegt manlief doodleuk; ‘Maak je niet zo druk, laat hem hij geniet ervan!’. Oké zen! Je hebt gelijk laat het los laat het gaan.
Voor mij geschreven
En opeens kwam het liedje van Matt Simons voorbij terwijl ik diezelfde dag aan het koken was, alsof het zo zou moeten zijn. ‘Catch and Release’, het vangen en loslaten. Vangen ja daar ben ik goed in, maar loslaten, pfff ik hou alles liever bij me in de hand, want dit is toch veel veiliger? Hoe hij toepasselijk voor mij zingt over een plek waar ik naar toe ga, waar niemand mij kent, adem in, adem uit, beangstigend kan de weg voor je voelen, nou ja inderdaad of het voor mij is geschreven. Emigreren naar Frankrijk, remigreren naar Nederland, verwachtingen hebben en teleurgesteld zijn, bang om veroordeeld te worden, en bang voor het onbekende wat weer gaat komen. Maar na twee jaar Frankrijk ben ik ook klaar om mijn voeten onder mij te verliezen.
Wandel jij met me mee?
Want door te blijven staan kom ik nergens en daarom wandel ik iedere dag mij steeds meer vrij. Wandel jij binnenkort met me mee, want ik kom heel graag in contact met jullie. Niet alleen via mijn blogs, maar ook fysiek. De eerste die met me meewandelt is mijn moeder, (nou dat is niet helemaal waar, want de meiden en manlief wandelen ook graag mee om mijn boze wolf te ontmoeten), mijn ouders komen over een paar dagen naar ons toe. Maar wat heb ik zin om te sparren over de ideeën die klaarliggen voor Nederland. Maar ja nog even geduld Renate, ‘Catch and Release’!
Tres gentille
Denk ik mijn blog af te hebben, overkomt me dit vanmorgen! Ik kom trouwens bijna nooit iemand tegen tijdens de wandelingen, maar dan sta ik opeens vandaag de dag dat ik mijn blog ga inleveren tegenover een oudere fransman, die zegt; ‘Vous etes tres gentille’. Bedoelt hij de hond of mij, dat de hond of ik wel heel erg lief is. Sorry monsieur het ging me iets te snel en ik begreep er niet veel van, met een lach op mijn gezicht bedank ik hem vriendelijk! Merci beaucoup, Bonne journée!
Bisous Renate
