Dat Renate Goossensen twee jaar terug vanuit Ermelo ging emigreren naar Frankrijk samen met Bart en kinderen Jaya en Tara en de honden, was voor veel mensen een complete verrassing. Zij houdt ons echter graag op de hoogte van het reilen en zeilen van de nieuwe start! Vandaag deel 24 waarin Renate schrijft dat ze terugkeert naar Nederland. Klik HIER voor eerdere afleveringen.
Praat Nederlands met me…
De beslissing is genomen!
Ik weet eerlijk gezegd gewoon niet zo goed hoe ik moet beginnen! Ik zit al dagen achter mijn computer om de juiste woorden op papier te krijgen, maar het lukt me gewoon niet. En dan denk ik de juiste woorden te hebben en dan delete ik weer alles. Waarom vind ik niet de juiste woorden? Vind ik het moeilijk omdat ik me misschien schaam? Of omdat het niet gelukt is? Of word ik misschien wel veroordeeld? Of zullen mensen zeggen; ‘Zie je wel’. Pfff al deze negatieve gedachtes brengen me ook nergens, dat weet ik ook wel. Dus val ik maar meteen met de deur in huis! De beslissing is genomen! Ik wil jullie graag vertellen dat wij samen als gezin in liefde terugkeren naar Nederland. We hoeven het niet meer geheim te houden dat de meiden graag terug willen, dit heeft natuurlijk heel Nederland op tv kunnen zien. En eerlijk gezegd wil ik ook heel graag terug. Sinds ik hier woon, heb ik er alles aan gedaan om goed te integreren. Manlief noemde mij dan ook wel het integratie canon. Na een paar maanden had ik al snel door dat ik te hard van stapel liep. Niet gedoseerd maar lekker hard van stapel gaan. Want al zeg ik het zelf, dit kan ik best goed en past mij dit wel, want daar druk ik veel emoties mee weg! Op een gegeven moment brak mij dit op, en zit ik nu op mijn stoel achter mijn computer om te zeggen aan jullie dat ik een overkill heb om mezelf continu te moeten aanpassen hier in Frankrijk.
Ik mis Nederland!
Ik mis Nederland! Ik mis de contacten, ik mis het werken, ik mis zelfs het fietsen, terwijl ik een hekel had aan fietsen! Ik mis het kopje theedrinken bij mijn moeder, ik mis de Veluwe, ik mis mijn moedertaal, ik mis het dorp, ik mis het even naar de supermarkt gaan i.p.v. te moeten kiezen tussen 35 kassa´s in de te grote supermarkten hier, en ja ik mis ook de Mora kroketjes en de Bossche bollen van Van Looijengoed.
Begrijp me niet verkeerd
Maar zonder gekheid, ik mis ons kleine Nederland terwijl we hier in alle vrijheid leven midden in de natuur, tussen de vossen en de familie bever om ons heen, de springende herten in onze weide en de schreeuwende zwijnen die ons van ons eigen terrein proberen te krijgen, zonder directe buren, in alle stilte. Begrijp me niet verkeerd, ik ga hier echt veel missen, onze lieve vrienden Chris en Els en de contacten die we hier hebben gemaakt, maar toch wil ik terug! Het is een emotionele rollercoaster. We zijn twee jaar geleden geëmigreerd, dit zijn beslissingen geweest waar we nu niet meer achter staan. En dan ben je verplicht om met elkaar de juiste keuzes te gaan maken voor je gezin, voor jezelf en voor de toekomst. Dat neemt niet weg dat ik hier ik hier twee jaar heb gewoond, met hoogte en dieptepunten. Maar ja, dat kent iedereen in Nederland ook. De droom die we hadden is niet uitgekomen. Het is anders gelopen dan gewild en daar heb ik nu vrede mee. I’ve been there, done that!
Zijn het twee verloren jaren?
Ik ben zoveel wijzer geworden, en ouder en zoveel mooie momenten mogen hebben hier. Zoveel nieuwe mensen mogen ontmoeten, een stuk wereldwijzer geworden! We hebben ons uit ons naad gewerkt, zeven dagen per week maand na maand twee jaar lang achter elkaar. Ik heb er zelfs grijze haren van gekregen. Het resultaat is er, het ziet er picobello uit. Het moet ook wel, want het staat in de verkoop. Zijn het twee verloren jaren? Absoluut niet, want wat ben ik mezelf hier tegengekomen zeg. Ik ben erg ongeduldig, maar door de Franse mentaliteit is deze eigenschap een stuk minder geworden. Wat moet je hier vaak tot honderd tellen voordat je iets voor elkaar krijgt. En als je het dan voor elkaar krijgt, wauw, dan geef je elkaar wel een schouderklopje. Ik vind het fijn om te weten dat we in Nederland onze sociale contacten weer op kunnen pakken en dat we meer zelfstandigheid hebben om te gaan en te staan waar we willen. Dit waardeer ik zeker aan Nederland! Nieuwe dromen, nieuwe kansen, nieuwe uitdagingen, we gaan het allemaal aan! Als je twee jaar in een ander land kan wonen, dan kunnen we ook zeker weer terugkeren naar ons moederland. En ja ik ben zeker bang dat mensen er wat van gaan vinden. Maar hé lieve mensen ik ga me zeker niet verantwoorden, we hebben het maar mooi gedaan! En daar ben ik trots op, op mijn man, op de meiden en op mezelf!
Ik kan bijna niet wachten!
Blij om dit te kunnen delen met jullie en te kunnen delen dat we lekker verder gaan. En hoe ik hier als een integratie canon aan het werk ben gegaan, heb ik ook weer prachtige mooie ideeën die ik in Nederland wil ga doen. Gelukkig wel weer in mijn eigen taal, dat scheelt weer een hoop tijd en frustratie. Ik kan bijna niet wachten! Mijn boek is bijna af, ideeën over een tweede boek liggen ook al op tafel, de wandelgroep(en) die ik had wil ik ook graag weer op gaan pakken en ik hoop vele kinderen te kunnen gaan begeleiden na het afronden van mijn opleiding Kindercoach.
Een moeilijk besluit?
Een moeilijk besluit? Ja en nee! En waarom ja? Ja ik ga het vrije leven missen, het leven in de natuur in alle rust en ben ik best wel heel erg bang om weer in een straat te moeten wonen met heel veel mensen om me heen. Ja, en daarom ben ik dus ook weer de honden aan het trainen om aan de lijn te kunnen lopen. En ja, van de paarden daar hebben we afscheid moeten nemen. Ik ben zo ontzettend dankbaar dat ze met zijn drieën kunnen blijven op een nieuw fijn plekje, maar het doet zeer en voelt het leeg. En ja, omdat mijn man teruggaat voor ons en met ons, gelukkig! En nee, ik hou toch best wel heel erg veel van de structuur van Nederland, het land waar ik de meiden gelukkig zie, de zelfstandigheid die ik heb in Nederland en het land waar ik mijn kwaliteiten kan inzetten. En hoe fijn is het om vrienden en familie weer te kunnen zien. Nederland, waar ik alles gelijk weer meteen begrijp en waar weer andere mogelijkheden wachten op ons op mij.
Een traan over mijn gezicht
Maar toch rolt er de laatste tijd vaak een traan over mijn gezicht, gewoon omdat het mag omdat het weer een spannende periode wordt. Een periode van afscheid nemen van de plek waar ik twee jaar heb mogen wonen! Ik ben een dankbaar mens dat ik dit heb mogen meemaken, dankbaar dat ik kan terugkeren naar het land waar ik vandaan kom. En zoals het liedje gaat; ‘Praat Nederlands met me, even Nederlands met me. Zo voelt het voor mij ook! Ik ben en blijf een Nederlander!
A Bientot, Renate
