Deel 23: Hoe gaat het nu met Renate Goossensen die geëmigreerd is naar Frankrijk?

Dat Renate Goossensen vanuit Ermelo ging emigreren naar Frankrijk samen met Bart en kinderen Jaya en Tara en de honden, was voor veel mensen een complete verrassing. Zij houdt ons echter graag op de hoogte van het reilen en zeilen van de nieuwe start! Vandaag deel 23 waarin Renate schrijft over jagers en Renate. Klik HIER voor eerdere afleveringen.

Jagers en Renate, dit gaat echt niet samen!

Verschrikkelijk

Daar sta ik dan op ons balkon te kijken naar alle jagers die voorbijkomen. Ik zal niet zo snel iemand haten, maar als dierenvriend kan ik niet begrijpen wat deze mensen bezielt. Verschrikkelijk hoe ze daar staan tegen over ons huis in de mooie glooiende heuvels. De heuvels waar wij s’ ochtend en s’ avonds de herten, vosjes en zwijntjes zien ronddartelen. Stoer marcherend met hun geweer over hun schouders komen ze voorbijlopen. Het zijn vaak dezelfde type mannen. Thuis waarschijnlijk niks te vertellen, maar zodra het weekend is en de jachtvereniging opent veranderen deze mannen in bloeddorstige moordenaars die het liefst schieten op alles wat beweegt. Twee jaar geleden is er zelfs nog een senioren wielrenner van zijn fiets geschoten door een dronken jager uit onze eigen gemeente.

‘Wat moeten jullie hier, rot op!'

De zogenaamde stoere bink met zijn geweer groet ons een welgemeende Bonjour. Helaas voor deze meneer ontplof ik eerst in het Nederlands tegen hem en zijn mannelijke collega. ‘Wat moeten jullie hier, rot op! Ik ben er klaar mee om ieder weekend die scheurende auto´s voor ons huis te zien rijden. Ga lekker naar huis en verwen je vrouw en kinderen.’ Toen ik besefte dat ik in het Nederlands aan het tieren was, schakelde ik over naar mijn tweede moedertaal, de Franse taal wat ze ook niet echt begrepen! Gelukkig liet manlief mij gaan en fluisterde hij af en toe wat Franse woorden. Maar tot mijn grote verbazing gingen ze vloeiend Engels tegen me praten. Hoezo praten ze Engels tegen me? Geen Engels voor mij, ik woon in Frankrijk dus ik blijf Frans tegen jullie praten. Ik was even in shock. Dit was me nog niet eerder gebeurd. Na mijn woordje te hebben gezegd, waar ze denk ik niks van hebben begrepen ben ik naar binnen gevlucht. Ik voelde mij heerlijk licht en opgelucht achter de buitendeur. Hoor ik opeens achter de deur vandaan komen; ‘Elle est végétarienne?’ Oui dat klopt, maar moet je dan altijd vegetariër zijn om voor dieren op te komen? Pfff, oké, ik heb het niet in de hand. Laat het gaan laat het los. We springen gewoon op onze gras scooter en maken veel lawaai zodat geen dier de bosjes uit komt rennen. Geen Bonjour voor jullie, maar een dikke vette Au Revoir.

Wat heb ik toch een lieve man

Ik heb er een neus voor, rare uitspraak eigenlijk, want mijn ogen zijn de eerste zintuigen die het wild waarnemen. Overal zie ik wild. De ene roofvogel na de ander spot ik boven ons huis. Zelfs familie uil aan de overkant van ons terrein zie ik prachtig en statig zitten op de hoogste takken. Familie otter ben ik ook tegengekomen tijdens de wandeling met Reus. Tien dikke otters in een rij over de velden op zoek naar water. Alle muisjes rondom het huis verplaats ik met liefde naar het land van de buren, mits Mees ze niet heeft opgegeten. Zelfs met de wetenschap en tegen beter weten in zitten ze binnen een half uur waarschijnlijk weer thuis bij moeder in het holletje. En dan pak ik opeens uit het stro een dikke vette egel, gelukkig had ik mijn werkhandschoenen aan, ook meneer egel of sorry misschien wel mevrouw egel overgeplaatst naar een fijn plekje. Denk je alles te hebben gehad ga je met manlief naar de stort en zie je heel zielig een oude eenzame bordercollie achter tralies staan, waar druk verkeer langs komt, te weinig ruimte heeft en gek wordt van alles wat voorbij komt. Je voelt hem al aankomen: ’Stop!' Wat heb ik toch een lieve man, even aaien en aandacht geven. Gelukkig heb ik altijd brokjes in mijn zak en ga ik nu altijd mee naar de stort om mijn nieuwe vriend aandacht te geven!

Buikpijn

Gelukkig krijgen onze trouwe viervoeters alle aandacht die ze verdienen, misschien wel iets te veel denk ik soms. Er is ook altijd wel iemand thuis en zijn ze nooit alleen. Zo hoort het ook. Nou ja gisteren zijn ze even een paar uurtjes alleen geweest, want wij zijn na lange tijd weer is even met zijn vieren uit eten gegaan. Nou ik heb mijn ogen uitgekeken. Naar de Chinees, ‘Buffet volenté’ wat in het Nederlands betekent 'Vrijwillig buffet', niet echt iets voor mij. Eten in overvloed, veel mensen met overgewicht om me heen die tien keer heen en weer lopen en geen rem hebben om te stoppen met eten, want het is toch ‘Buffet volonté’. Maar als je ziet hoe deze mensen ongeremd eten blijven opscheppen is dat toch echt niet vrijwillig maar een verslaving. Tonnetje rond zitten ze de ene gang na de andere gang te verorberen. Ik heb een man drie keer een bord vol zien opscheppen met alleen maar grote garnalen. Ik denk dat het 1,5 kilo is geweest!! Het enige wat er gezond aan was waren de stappen die ze maakten op de avond om hun bord bij te vullen. Ik bleef maar kijken naar wat mensen allemaal op kunnen in 1,5 uur. Ik kreeg er gewoon buikpijn van.

Blaffen naar een gekke brievenbus

Maar ja dit even tussendoor gezegd te hebben, het ging over de aandacht die we geven aan onze honden. Ik wandel iedere dag zeker meer dan twee uur. We hebben gemerkt dat onze honden het ook fijn vinden om op ontdekkingstocht te gaan aan de lijn buiten ons terrein. Ik moet je eerlijk bekennen, een hond aan de lijn is best wel fijn. Beer en Reus zijn dit natuurlijk al gewend vanuit Nederland, maar zie ik ook echt aan ze dat ze dit zeker hebben gemist. Neem nou Vos onze jongste spruit van de familie. Een kruising tussen twee rashonden, ik hield mijn hart vast, want op ons terrein wat begrensd is met een hek, rent die achter alle auto’s aan die voorbij komen. Tijd voor training! Ik hou ervan. Dat wereldvreemde ga ik eruit trainen. Zit, af en blijf! Oké, dit doet hij goed. Blaffen naar een gekke brievenbus, oké dit heeft hij nog nooit gezien, ik vergeef het hem, maar het moet eruit. Nu na 10 rondjes verder te zijn, pist hij er lekker tegen aan. Fietsers, volgens Vos rare wezens. Inmiddels raakt hij er steeds meer aan gewend en gaat hij zitten om een koekje te krijgen. Spelen met andere honden is ook wel heel erg leuk! Missie geslaagd. Nou ja, dan moet je niet de jagers weer tegenkomen tijdens je trainingsrondje! Pfff wat een gezeik, sorry voor mijn taalgebruik. Ja jullie zien het goed, daar loopt Madam végétarienne, moeten jullie nou zo nodig vier keer langs me heen rijden? Volgens mij ben ik wel erg interessant voor ze, want ze blijven maar naar me zwaaien en als ik voorbij loop staan ze stoer te hangen op hun auto. Uit beleefdheid van mijn kant toch maar een nette 'Bonjour', ik laat me niet kennen natuurlijk. Zoals jullie kunnen lezen ben ik volop in training met de honden, wetende in mijn achterhoofd voor een speciaal doel!!!

Bisous Renate