Dat Renate Goossensen vanuit Ermelo ging emigreren naar Frankrijk samen met Bart en kinderen Jaya en Tara en de honden, was voor veel mensen een complete verrassing. Zij houdt ons echter graag op de hoogte van het reilen en zeilen van de nieuwe start! Vandaag deel 11. Klik HIER voor eerdere afleveringen.
Bedankt!
Na een week te hebben gewerkt op het dak en hele dagen buiten te zijn geweest in de warme zon, zit ik nu met een dikke trui achter de computer te schrijven wat wij in april allemaal hebben beleefd. Het voelt nog steeds fijn om dit te delen met jullie. Ik wil jullie daarom ook graag bedanken hoe onze blogs warm worden ontvangen in Nederland. Zo zijn we ver weg, maar voel ik me nog steeds verbonden met jullie, wat ontzettend goed voelt.
Een passie
April doet wat die wil, ook hier in Zuid-Frankrijk. We hebben de afgelopen dagen genoten van de warme dagen en zitten we nu in een week vol regen. Ik merk dat het weer echt wat met mijn humeur doet. Ik hou van de zon, wie niet, en wordt al snel geïrriteerd en down van regen. Ik probeer er het positieve van in te zien en het zet me stil van het actieve werk in de verbouwing en geeft het me de rust om te schrijven. Na bijna een jaar te zijn gestopt met lesgeven heb ik nu de kans om verder te gaan met schrijven. Dit is altijd al een passie van mij geweest.
Schrijven, schrijven en schrijven…
Naast iedere maand een blog te maken, heb ik een start gemaakt met het schrijven van een boek. Ik vind dit heel spannend om te delen, maar ik ga het proberen. Een roman schrijven in Frankrijk. Het is voor mij nu de tijd om dit te doen. Na een droom die ik hier heb gehad, werd ik geduwd om te gaan beginnen. Schrijven, schrijven en schrijven. Ik schrijf alles van me af en heb ik de eerste pagina’s gedeeld met Bart, mijn moeder en onze lieve Franse vrienden Philippe en Laurence. Ik was gewoon nerveus en zenuwachtig om dit te delen. Ik dans voor een hele groep, maar mezelf bloot geven in een roman…, pffff wat een spanning. Ik geef mezelf een jaar, misschien te kort misschien te lang, maar het geeft me de rust om zo in alle ontspanning te schrijven.
Fijne gesprekken
Het leven hier is een aaneensluiting van wijze lessen die de natuur en mensen ons hier bieden. Zolang je het maar wilt zien. Een grote les voor mij, zo ervaar ik dit hier in Frankrijk steeds meer. Waar sta je, wie ben je als mens, wat vind je fijn en wat niet. Waar is je grens, waar word je blij of verdrietig van, op wie kan je bouwen en op wie niet. Wat ontvang je van de ander en wat geef je graag weg. Gelukkig voeren Bart en ik hier fijne gesprekken over.
Goed en warm
Zo werden we van de week uitgenodigd door onze Franse vrienden Philippe en Laurence om een kopje thee te komen drinken met een gateaux. We kwamen zo voldaan thuis met het gezin. Ook al heb ik de helft niet begrepen, het voelde goed en warm om deze mensen om ons heen te hebben. Ze geven ons waardering, nemen ons mee in hun avontuur in de natuur en lachen we samen om de taalbarrière. Voor hun zijn we de petite famille, het Nederlandse gezin dat op de heuvel woont en nog van alles moeten leren, zonder vooroordeel.
‘Ahhhhoeeee’
Over de heuvel gesproken, Reus en Mees zijn van de week op inspectie gegaan. Iedere avond zetten we de paarden op stal en sluiten we het hek netjes, alleen van de week zijn we dit even vergeten. ’s Ochtends vroeg hebben we een half uur moeten zoeken naar de twee ondeugende viervoeters. Ik moet eerlijk zeggen, ik lag nog heerlijk op bed, want Bart en de meiden hadden mij expres laten liggen. Ik raak gelijk in paniek als de honden weg en op avontuur zijn. Vies en al rennend kwamen ze weer aan gerend. Met een grote beloning en met de blijheid in onze stemmen waren de honden weer blij om thuis te zijn. Het zal wel iets te maken hebben met de lente, want Beer heeft de lentekriebels gevoeld. Ook hij was op pad gegaan naar zijn Franse buurteefjes die loops waren. Een belletje van onze buurman Nicolai bracht ons bij Beer die al stoer en als een weerwolf voor de teefjes stond. Al huilend als een echte wolf naar de teefjes heeft een week geduurd…: ahhhhoeeee. We werden er gek van! Ik stond bijna op het punt om alle drie de honden te laten castreren. Ik ga hier nog rustig over nadenken😉.
Meiden naar Nederland
Bart en ik zijn bijna een weekje alleen met de dieren. De meiden gaan naar Nederland om familie en vrienden te bezoeken. Ze kijken hier heel erg naar uit. Ze missen hun vriendinnen. Het sociale proces is hier lastig voor de meiden en verloopt stroef. Daarom dubbel zo fijn om naar Nederland te gaan om in je eigen moedertaal te kunnen communiceren. De verbouwing brengt ons als gezin ook dichter bij elkaar. Samen met de kinderen hebben we alle 6000 dakpannen verwijderd. En wat voelden we ons trots dat we dit zelf hebben gedaan. Het volgende doel is weer de nieuwe dakpannen erop krijgen😉. We kunnen geen dakpan meer zien. Het houdt ons continu bezig, er is geen dak dat aan onze aandacht ontsnapt om even te inspecteren. Bart heeft zelfs al geroepen dat die na de renovatie van dit dak hier wel zijn beroep van kan maken. Maar ja, dat zal wel heel raar zijn, want we zijn juist aan het verbouwen om mensen uit Nederland te ontvangen.
Coaching
De kleine schuur is nu volop in verbouwing en lijkt wel een ruïne. Gelukkig zei onze metselaar Christophe dat het helemaal goed komt. Deze verbouwing van de kleine schuur moet in juni klaar zijn want dan start nog een grotere verbouwing van de grote schuur. Wij kijken hier erg naar uit want we zijn er echt aan toe om weer te gaan werken met mensen. Het geeft ons nog meer voldoening dan zo’n gigantisch bouwproject. Wat we precies gaan doen kunnen jullie natuurlijk lezen op onze website. Ik kan met trots zeggen dat ik ga beginnen met coaching, want dit heb ik zeker gemist. Na jarenlang dansdocent te zijn geweest en kinderen te hebben begeleid en aangemoedigd te hebben in hun passie voor dans, is het nu de tijd om jonge meiden en vrouwen te helpen die worstelen met anorexia. Zelf heb ik vijf jaar lang onder anorexia geleden en kan ik nu met trots zeggen dat ik tien jaar vrij ben van deze negatieve gedachtes en stemmen in mijn hoofd. In de tijd dat ik ziek was miste ik een coach en begeleiding van een ervaringsdeskundige. Nu is het de tijd dat ik anderen kan gaan helpen. Wil je meer lezen hierover dan nodig ik je graag uit om naar de website www.domaineleparadis.com te gaan (coaching).
Een flinke griep
Door al het werken buiten en druk bezig te zijn met de verbouwing voelde ik me toch echt wel heel erg moe en kwam er een flinke griep opzetten; verkouden, bijholteontsteking en daardoor ontzettende druk op mijn kiezen. Hier in Frankrijk heb je niet zomaar een dokter of tandarts en sta je een jaar op de wachtlijst. Gelukkig konden we met spoed naar de dokter hier in het dorp. We zijn nu tien dagen verder, helaas slaat de antibioticakuur niet aan. Toch maar even mijn tandarts in Nederland gebeld. Mijn dank aan Dentel Clinics in Ermelo, wat een service.
Keihard moeten janken
Afgelopen februari heb ik controle in Ermelo gehad en zijn er gelukkig foto’s van mijn gebit gemaakt en waren er geen complicaties te zien. Misschien een zwaardere antibiotica of toch naar de tandarts hier? Vind hier maar is een tandarts, we zijn al een week bezig en iedere keer krijgen we hetzelfde antwoord, helaas we zitten vol ☹. Ik heb voor het eerst keihard moeten janken en heb Frankrijk een k.. land genoemd. Ik kreeg een heimwee gevoel naar Nederland in mijn buik, een gevoel wat ik als kind vroeger had als ik ging logeren. Na lang bellen en vele tranen is het ons gelukt om een bezoek te regelen bij een tandarts in Toulouse. Maandag rijden we 1,5 uur voor een tandarts bezoek en hoop ik snel van de pijn af te zijn. Volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest om naar de tandarts te mogen😊. Gelukkig hebben we van onze Franse vrienden kruidnagelolie gekregen, dit smeer ik nu een paar dagen op mijn kiezen en werkt erg verdovend. Ook de meiden hebben deze week een bezoek gebracht aan Dental Clinics voor controle. Alles was goed, dus een zorg minder.
Een jaartje ouder
Lieve lezers, de nieuwe maand komt er weer aan, de maand waar ik een jaartje ouder word. Mijn eerste verjaardag in Zuid-Frankrijk, we zullen dit helaas niet vieren met de Bossche Bollen, maar met een heerlijk zelfgemaakte appeltaart. Ik kan niet wachten om verder te gaan met schrijven en jullie mee te nemen op dit avontuur!
Bisous Renate
