Column Henny Kreeft: Mijmerend over de Bevrijding, in 2021.
Ook dit jaar is het weer een andere beleving van de bevrijding en Bevrijdingsdag. Ondanks dat het een feest zou moeten zijn met vele activiteiten, binnen en buiten, wordt Nederland nog steeds gevangen gehouden door het SARS-CoV-2 virus. Of in simpele woorden door de Corona pandemie.
Zo’n 75 jaar bevrijding vieren we nu al en nog steeds is mijn gevoel bij deze dag anders dan bij de meeste Nederlanders. Ja, ik weet het, ik heb ook familie verloren in de Tweede Wereldoorlog. Ofschoon ik toen nog niet was geboren. Ooms die gesneuveld zijn, ooms in kampen. Ook in mijn familie.
Maar de ‘resten van die oorlog’, zijn me wel bijgebracht. Ik kom uit een wijk deels in het bos in het kleine Brabantse dorp Rijen. De wijk was voor mensen met een ehhh …. kleine portemonnee, zullen we maar zeggen. De huizen waren gebouwd door de Duitsers voor hun vrouwen. De Duitsers hadden vliegveld Gilze en Rijen in die tijd in handen en vlogen vandaar Zuid-Nederland rond. Later was er nog een tentoonstelling over de oorlog op de basis.
Maar hoe kan ik nu hier bevrijding vieren als in de wereld nog steeds mensen gebukt gaan onder de bezetting? Mensen dagelijks dood worden geschoten, laatst een vrouw van 60 jaar. De 60-jarige Palestijnse Rihab al-Hroub werd door de bezettende strijdkrachten neergeschoten en raakte hierbij zwaar gewond. Het vuur werd zo maar, zonder redenen, op de vrouw geopend. Rihab al-Hroub werd overgebracht naar het Shaare Zedek-ziekenhuis in bezet Al Quds (Jeruzalem), waar ze stierf aan haar verwondingen.
De Palestijnen leven al sinds ‘48 onder de bezetter. Het Palestijns grondgebied wordt nu nog steeds bezet. En het grondgebied wordt per dag kleiner. Het aantal bezetters daarentegen steeds groter. Gaza is hermetisch van de rest van de wereld afgesloten.
En wat doet Nederland? Niets! En Europa? Niets! De wereldgemeenschap? Niets!
En dat gebeurt al meer dan een halve eeuw. Ja ik weet het, ik ben anders. Maar sinds de middelbare school houd ik me bezig met Palestina. Ik draag een Palestijnse keffiyeh en in mijn werkkamer hangt de Palestijnse vlag. En meer dan 10 jaar plaats ik dagelijks zo’n 15 artikelen op mijn site over Palestina en het leed van de Palestijnen.
Ondertussen zie ik op 5 mei de Canadese vlag bij een van de buren boven de voordeur hangen. Ik heb nog nooit de mogelijkheid gehad om te vragen waarom juist die vlag daar hangt op 5 mei. Op de dag van Dodenherdenking hangt op diezelfde plaats de Nederlandse vlag halfstok. Maar laat ik duidelijk zijn: ik heb respect voor de buurman, heel veel respect.
Ik zou eigenlijk op 5 mei de Palestijnse vlag willen laten wapperen, maar de Palestijnen zijn nog steeds niet bevrijd. En helaas ziet het daar ook nog steeds niet naar uit. Ja, ik ben geen Palestijn, maar gewoon een simpele Brabander. Maar toch is mijn hart Palestijns en zeker op zo’n dag als 5 mei.
Henny A.J. Kreeft
Onafhankelijke Burger Journalistiek
