Dick blaft, maar bijt zelden

Er wordt wat gekibbeld, vergaderd en getwitterd over de afsluiting van ‘de lanen’ in ons mooie dorp. 

De bekende dorpsgenoten die aan een mooie, goed bereikbare laan woonden maar nu in een autoluw, door betonblokken of rood-witte palen afgesloten woonerf, roeren zich enorm. 

De wethouder heeft uit solidariteit haar mooie woning aan de doorgaande Harderwijkerweg te koop gezet en overweegt zelf ook autoluwer te gaan wonen. 

Het woord dat in de tachtiger jaren opgang deed in woonwijken en binnensteden heeft Ermelo nog volledig in zijn greep. De ellende is ontstaan door toekomstvisies en verkeerscirculatieplannen. Regeerders willen vooruitzien en vooral dingen veranderen. Door de jaren heen ontstane verkeersstromen moeten afgebogen, omgeleid en beheerst worden. 

In 1827 gaf Koning Willem Eén toestemming voor het aanleggen van de Zuiderzeestraatweg. Een prachtige vijf meter brede klinkerweg  tussen Amersfoort en Zwolle die alle tussenliggende plaatsen ontsloot. Het verkeer bestond uit fietsers, koetsen en een enkel T-Fordje, maar later ook de autobussen. 

Toen we honderd jaar later plotseling allemaal twee auto’s hadden werd de prachtige weg geasfalteerd, breder gemaakt en rechtgetrokken waar mogelijk. Inmiddels is er van de prachtige doorgaande weg nog nauwelijks iets over. Omleggingen, rotondes, drempels en betonbanden moeten de snelheid beteugelen. De oorspronkelijke smalle klinkerweg met al zijn bochten zou in deze tijd dus eigenlijk ideaal zijn geweest. 

Ook mijn eigen Stationsstraat is een favoriet studieobject voor planologen en deskundigen. Spoorbielzen, bloembakken, klinkers, eenrichtingsborden en afbuigingen dwingen de gebruikers in de door de visionairs gewenste richting. Om de tien jaren komt er een nieuwe ingenieur die het werk van de vorige ongedaan maakt. En die Lanen? Die waren er vroeger niet, dus wat mij betreft asfalt er uit en bomen planten!