Mijn dochter wil naar de kerk!

Mijn dochter (3,5) wil graag een kerk vanbinnen bekijken.

Ze heeft tijdens toeristische tripjes al verschillende kerken vanbinnen gezien en we hebben ons ook al eens laten rondleiden in een moskee, maar kennelijk is ze het allemaal vergeten. Dus gaan we gewoon nog eens.

We hebben bedacht om zondag- na afloop van de kerkdienst - naar een kerk te gaan, zodat we die snel vanbinnen kunnen bekijken. We doen het maar zo, want heel eenvoudig is het hier niet om doordeweeks een kerk binnen te wandelen. De deuren van de overwegend gereformeerde en hervormde kerken zitten meestal potdicht. Voor een dienst gaan ze wel open. Voor een orgelconcert natuurlijk ook of voor een koffieochtend van een lokale vrouwengroep. Maar mijn dochter hoeft net als ik geen koffie en voor een preek komen we ook niet. We willen gewoon even een kerk vanbinnen bekijken.

Ermelose kerken zijn heus wel eens open, maar een hele gastvrije uitstraling hebben ze op mij nooit gemaakt. Ze geven mij het gevoel niet zomaar even binnen te kunnen lopen. En binnen - maar ga een gereformeerde of hervormde kerk natuurlijk niet verwijten gereformeerd of hervormd te zijn - doen de godshuizen vaak ook wat koud en kil aan. De Immanuëlkerk heeft wel een zogenaamde Open Kerk. Op dinsdagochtenden tussen tien en twaalf gaan de kerkdeuren open. Je bent dan van harte welkom en wordt ontvangen door een team van gastvrouwen en heren. Open Kerk is onderdeel van het Evangelisatieteam. Spontaan binnenlopen plan ik echter niet en van evangeliseren krijg ik vlekken.

Wat een verschil met de katholieken. Die hebben gastvrije kapelletjes en vinden het de normaalste zaak van de wereld dat je, zomaar overdag misschien een paar minuten in een kerk wil zitten. Voor een snel gebed, korte overdenking, het aansteken van een kaarsje of om gewoon even tot rust te komen. Of desnoods om je zonden te overdenken.

Zelf duik ik- terwijl ik met het jaar minder religieus wordt - altijd graag dit soort kerkjes in. Het voormalige schuilkerkje aan de Kalverstraat is favoriet. Van de hectiek van de Amsterdamse winkelstraat belandt je via een klein onopvallend poortje in de stilte van een eeuwenoud katholieke kerkje. Even zitten. Kijken naar het orgel, schilderingen op het plafond. Naar de veertien statiën aan de wand. Even de gedachten ordenen of misschien wel even helemaal niets denken. Kort pas op de plaats en daarna weer verder.

De Kalverstraat is één pompende reclamemachine.Het schuilkerkje weet dat en adverteert ook. "Een kwartier voor God", staat er buiten op een bordje. Eenmaal binnen vertelt niemand je wie die God is. Dat alleen al is rustgevend. Misschien is dat ook wel wat kerkje verkoopt: rust.

Zo’n gastvrij kerkje, waar de deuren doordeweeks openstaan, mis ik in Ermelo. Ach, missen... Bos en hei zijn natuurlijk prima surrogaat. Of, maar dat is waarschijnlijk een heidense gedachte, misschien is het wel andersom.

Yuri Visser

Yuri Visser schrijft op persoonlijke titel. In het dagelijks leven is hij beheerder van online geschiedenismagazine Historiek.net .

[adrotate banner="21"]