Yannick tikt over storing bij Ziggo

Van wifi op alle apparaten, naar verplicht met elkaar praten...

Jullie hebben er vast wel iets van meegekregen: de storing bij kabelbedrijf Ziggo. Dinsdag- en woensdagavond werd meer dan de helft van de klanten getroffen door een zogenoemde ‘cyberaanval’. Zij hadden hierdoor geen internet thuis.

Dat is even balen natuurlijk.Wil je net je favoriete serie terugkijken via Netflix, alsnog even een mailtje sturen naar een collega of was je bijna klaar met je bestellijstje op bol.com; vliegt het internet eruit. Ik dacht meteen aan de meest treurige gevallen. Een mevrouw van 86 die na een avond zwoegen voor de pc éindelijk doorhad hoe ze moet internetbankieren, loopt de boel vast. Of de buurman die net een spannende Skype-sessie begonnen was met Anja van kantoor, maar uiteindelijk toch weer in zijn onderbroek eenzaam achterbleef. Zonder internet.

Natuurlijk is het vervelend om even geen internet te hebben.Nooit lekker. Toch verbaast het me iedere keer weer hoe massaal en veelzijdig vervolgens de stroom van klachten is. De mensen die bij de klantenservice van Ziggo werken, zullen de afgelopen dagen ongetwijfeld met paracetamol aan de telefoon hebben gehangen. Een deel van hen heeft scheldwoorden leren kennen waarvan niemand wist dat ze überhaupt bestonden en naar verluidt hebben sommige medewerkers inmiddels aangeklopt bij een psycholoog.

Het lijkt wel alsof we vergeten dat we nu eenmaal niet alles in de hand hebben.Het is niet zo dat de directeur van Ziggo lekker met zijn vingers in de oren de boel probeert te negeren. Juist voor zo’n groot bedrijf kost dit een bak geld en tevens imagoschade. Het is ook niet zo dat dit een bedrijf is waar een dief even glimlachend binnenloopt omdat de bewaker in slaap is gekukeld. Cyberaanvallen kun je (bijna) niet voorkomen, zelfs de grootste organisaties met de beste beveiligingssystemen zullen op een dag aan de beurt zijn. Je kunt heel hard roepen en klagen, misschien voelt dat even lekker – maar je wifi springt dan niet ineens aan.

Vorige week vrijdag dacht ik weer even het wekelijkse stukje tekstop te sturen naar de redactie van de site, totdat ik tijdens de buurtbarbecue van mijn pa een pan satésaus over m’n voet heen kreeg. Eerder die dag besloot ik mijn spijkerbroek in te ruilen voor een korte broek met slippers, omdat het warmer was dan ik dacht. Uiteindelijk regende het alsnog én mocht ik een tweedegraads brandwond incasseren, nadat iemand per ongeluk de pan met saté omver kegelde. Zo zat ik vrijdag plotseling bij de EHBO-post in Amersfoort naast een kind dat klonk als een ambulance en een mevrouw die keek alsof ze zojuist al haar ledematen had verloren.

Het lijkt wel alsof we denken dat we alles maar in de hand hebben.Altijd en overal. Dat alles perfect moet verlopen, dat we geen enkele tegenslag meer kunnen gebruiken. Hoe meer we vastklampen aan dat wat we gewend zijn – en hetgeen waar we door verwend zijn – hoe harder elke tegenslag aankomt. Twee weken geleden beëindigden mijn (ex-)vriendin en ik samen op goede wijze onze relatie, die bijna vier jaar heeft geduurd. Natuurlijk zet je er niet zomaar een punt achter, maar het is niet zo dat we dit samen gepland hadden.

Alles kan veranderen, dingen krijgen soms een andere wending.Zodra je je ‘planning’ af hebt, kun je ‘m weer aanpassen. Een agenda bijhouden is enorm handig, maar uiteindelijk staan alleen de kleinigheden erin. Voor je het weet vliegt de wifi eruit, dendert er een hijskraan op je huis of komt een droom uit. We hebben nu eenmaal niet alles in de hand. En vraag jezelf eens af: zouden we dat eigenlijk wel willen?

Yannick

Zie ook: www.yannicklgd.wordpress.com . Twitter: yannicklgd

Journalist Yannick La Gordt Dillié, 23 jaar, schrijft op freelancebasis voor FC Update en stichting Villa Pinedo, alsook promotieteksten/sfeerverhalen voor bedrijven, organisaties en hotels. Zijn grote droom: presenteren op de radio of televisie.