Deel 1: Zoveel mogelijk spelers uit eigen gelederen in DVS’33 1

In de 186e aflevering van de ‘Sportartikelen uit de oude doos’ van 27 december 2001 en 3 januari 2002 het eerste deel van een driedelig interview met Nico Ligthart, die van 1998 tot en met 2003 voorzitter was van Ermelo’s grootste voetbalvereniging DVS’33. Vandaag deel 1.

Door Bram Burggraaff.

Hoe bent u met DVS’33 in aanraking gekomen?

Nico Ligthart: "Ik woon vanaf 1974 in Ermelo. Toen mijn zoons een jaar of 7 waren, gingen ze bij DVS’33 voetballen. Als je drie zoons hebt die daar voetballen, loop je regelmatig rond bij de club en rijd je vaak met de jongens naar uitwedstrijden. Met mijn dochter op hockey was ik de meeste zaterdagen wel onder de pannen. Mijn zoon Ernst heeft bij DVS in het eerste elftal gevoetbald. Ik dacht dat Joost ook nog weleens ingevallen is, maar die ging op zijn zeventiende studeren in Leeuwarden. Na de crisis met Peter Boeve was Ernst één van de spelers die vertrok bij het eerste. Hij speelde in dat seizoen twee goede wedstrijden tegen Ajax, waarin hij opviel en is toen gevraagd naar Amsterdam te komen. Ernst is twee jaar geleden gestopt met voetballen. Hij is nu leider van het eerste elftal van de zaterdagafdeling van Ajax en zit ook in de algemene ledenraad, het hoogste orgaan van de club. Daar heeft hij zaterdagamateurvoetbal in zijn portefeuille.’’

Hoe lang bent u voorzitter van DVS’33?

"Afgelopen oktober was ik drie jaar voorzitter. Ik volgde in 1998 Joop Bakker op die één jaar interim-voorzitter was. Ik hoorde op gegeven moment dat men bij DVS op zoek was naar een voorzitter en toen hebt ik eens geïnformeerd hoeveel tijd daar in ging zetten, zeker omdat het op dat moment geen optimaal functionerende vereniging was. Het lag ook een beetje op mijn vakgebied om de zaken op orde te krijgen. Bovendien vond ik DVS een prachtige vereniging waar ik inmiddels zo’n 20 jaar had rondgelopen. Ik gaf aan belangstelling te hebben en voerde een aantal gesprekken met mensen die in de commissie werven en selectie van de voorzitter zaten en met leden van het zittende bestuur. De bedenkingen die ik eerst nog had, zijn toen glad gestreken.’’

Hoe kijkt u terug op u jaren als voorzitter?

"Ik kijk daar positief op terug. Vanaf het begin heb ik erg veel medewerking en steun gekregen van alle mensen binnen DVS en ben goed opgevangen binnen het bestuur. Je komt ineens in een organisatie die al draait en zijn eigen wetten heeft en die moet je je ook zien eigen te maken. Je neemt een bepaalde stijl van leiding geven mee, waar men een beetje aan moet weten. Toch is het altijd heel positief geweest dat supporters, leden, bestuursleden en commissieleden volop meegewerkt hebben om de club weer op het niveau te krijgen, waarop het nu draait. Doorgaans hebben we 1 keer in de 3 weken een vergadering van het Algemeen Bestuur, daar tussenin zit een vergadering van het dagelijks bestuur, vaak op zaterdagochtend. Het grootste deel van de zaterdag ben ik wel bij DVS en door de weeks nog 1 of 2 keer voor het ‘opsnuiven’ van de geruchten.’’

Oud-voorzitter Gert Spijker noemt DVS één grote familie. Heeft u diezelfde ervaring?

"Dat is zeker zo. Afgelopen vrijdag was er een bijeenkomst voor alle vrijwilligers. Die genoten met of zonder partner van een heerlijke gourmetavond. Met zo’n 160 aanwezigen is het dan bomvol in de kantine. Iedereen kent elkaar en je hoort dan regelmatig zeggen: Dit is DVS. Daar zit dat familiegevoel in. Een hoog percentage van degenen die op jonge leeftijd komen voetballen bij de club, blijven hun hele leven lid van DVS. Het lijkt wel, of men op steeds jeugdiger leeftijd 25 jaar lid is van de vereniging. Regelmatig zijn dat mensen van even in de dertig en het gaat nog gebeuren dat een 25-jarige die al lid is vanaf zijn geboorte, 25 jaar lid is.’’

DVS’33 heeft intern een aantal moeilijke jaren achter de rug. Wat is uw rol geweest om de vereniging weer in een wat rustiger vaarwater te brengen?

"Ik weet niet of ik daar zo verschrikkelijk veel aan bij gedragen heb. Ik denk dat anderen dat beter kunnen beoordelen. Wat ik wel merkte als voorzitter van buitenaf die breed gedragen werd en het vertrouwen had, dat iedereen in toenemende mate weer enthousiast werd. Bestuurlijke plekken werden ingevuld, mensen kwamen terug in commissies en als vrijwilliger. Maar ook een andere voorzitter die los van partijen was gaan functioneren, had het enthousiasme weer losgemaakt. Dat is geen verdienste van meneer A of meneer B, maar had meer te maken met de onafhankelijkheid en het niet behoren tot een kamp van de desbetreffende persoon.’’