“Ik had dinsdagmorgen 19 juli op de waarschijnlijk warmste dag van het jaar een ontmoeting met Guus de Witte in zwembad Calluna. Toevalligerwijs is deze Ermelose scheidsrechter het onderwerp in de 141e aflevering van de ‘Sportartikelen uit de oude doos’ bij een interview met hem van donderdag 3 augustus 2000. Op mijn vraag, of hij bekend is met deze historische rubriek op de site Ermelo.nieuws.nl, antwoordde Guus bevestigend en hij verzekerde mij deze aflevering met extra belangstelling tegemoet te zien’’, aldus Bram Burggraaff.
Door Bram Burggraaff.
Lovende woorden
De Ermelose scheidsrechter Guus de Witte was het afgelopen seizoen regelmatig in het nieuws. Opmerkelijk was zijn aanstelling door de KNVB voor de beslissingswedstrijd tussen FC Horst en Roda’46 in Leusden. Daarbij viel op dat met name de Leusdenaren er geen enkel probleem mee hadden dat een Ermelose scheidsrechter leiding moest geven aan zo’n belangrijke wedstrijd met een Ermelose club. Blijkbaar waren de ervaringen met Guus de Witte bij Roda zeer positief en stond zijn integriteit totaal niet ter discussie. De Witte maakte het vertrouwen in zijn persoon tijdens die wedstrijd volledig waar. Niet alleen bij Roda, dat met 2-1 won, maar ook bij FC Horst dat door de nederlaag degradeerde naar de derde klasse, waren er alleen maar lovende woorden te horen over de arbiter.
‘Scheidsrechtersvirus’
Ook het Bimotoernooi, eind mei was een sportief hoogtepunt voor Guus de Witte die door de scheidsrechterscommissie van het toernooi werd aangewezen om de finale te fluiten. Met veel genoegen floot de Ermelose scheidsrechter ook dit jaar op het bekende bedrijventoernooi, want het leiden van voetbalwedstrijden is zijn grote hobby. Guus de Witte: “Als je éénmaal besmet bent met het ‘scheidsrechtersvirus’ dan raak je het niet meer kwijt’’, meent het 36-jarige locatiehoofd voor mensen met een verstandelijke handicap. “Ik ga speciaal voor de scheidsrechter naar grote wedstrijden in het betaald voetbal. Nee, laat ik niet overdrijven, maar ik kijk bij zulke wedstrijden wel met een speciaal oog naar de arbitrage.’’
Mengeling van recreatie en prestatie
Een jaar of twaalf geleden floot Guus de Witte voor het eerst op het Bimotoernooi. “Toen vond ik het lang niet zo leuk als tegenwoordig. Ik was toen net begonnen en vond het maar niks wat ik tijdens toernooi allemaal zag. Dat kwam denk ik voort uit mijn gebrek aan ervaring, bovendien gaat het bij competitievoetbal toch wat gedisciplineerder. Dat komt volgens mij, omdat het toernooi aan het einde van het seizoen gespeeld wordt. De zomervakantie komt er aan en de remmen gaan dan los. Het is voor de spelers de laatste mogelijkheid om nog even lekker tegen een bal te schoppen. Qua instelling vraagt zo’n toernooi veel van een scheidsrechter. Het is immers een mengeling van recreatie en prestatie. Zelfs binnen de afzonderlijke teams merk je dat. Iedereen heeft zijn eigen begeleiding en ondersteuning nodig in het veld. Alles bij elkaar was het voor reden een aantal jaren niet te fluiten op het Bimotoernooi. Maar mijn collega’s zeiden ieder jaar hoe leuk het toch wel was, dus toen ik een jaar of zes terug weer werd gevraagd om te komen fluiten, heb ik ‘ja’ gezegd en heb gemerkt dat ik het nu wel een heel leuk evenement vind. Dat komt ongetwijfeld, omdat ik de nodige ervaring heb opgedaan.’’
Ambitie
Dat Guus de Witte wedstrijden in het hoofdtoernooi fluit, schrijft hij toe aan het feit dat hij niet geschikt is om in het recreatietoernooi te fluiten. “Dat heeft alles te maken met ambitie. Als ik op het veld sta, wil ik een bepaald type spel tegenkomen, het moet enig niveau hebben voor wat betreft techniek en tactiek. Er moet een bepaalde uitdaging vanuit gaan, anders kan ik de concentratie niet opbrengen. Als voetbal in een laag tempo wordt gespeeld, vind ik het een gezapig spelletje, wat veel minder leuk is.’’ Guus de Witte, als voetballer begonnen bij HSC’21 in zijn geboorteplaats Hardenberg, fluit in groep 3, hetgeen wil zeggen dat hij door de KNVB wordt gestuurd naar wedstrijden in de tweede en derde klasse, de reserve Hoofdklasse en de landelijke jeugd.
Zo hoog mogelijk
Af en toe is Guus de Witte assistent-scheidsrechter bij wedstrijden in de Hoofdklasse. In die hoedanigheid floot hij het afgelopen seizoen de competitiewedstrijd VVOG – WHC, omdat de door de bond aangewezen scheidsrechter tijdens de warming-up last kreeg van zijn kuit. Aalt Bonestroo werd op het laatste moment opgeroepen als assistent-scheidsrechter, zodat twee Ermeloërs een belangrijk aandeel hadden in de arbitrage bij deze wedstrijd. “Je doe ineens een hele andere warming-up als je collega zegt dat je als scheidsrechter aan de bak moet’’, realiseert De Witte zich. “Ik vond het een fantastische ervaring, want ik heb de ambitie om zo hoog mogelijk te fluiten.”
Langzaam
“Mijn leeftijd in acht genomen, zal ik het betaald voetbal niet meer bereiken maar de top van het amateurvoetbal? Ik hoop toch echt wel via groep 2 door te stoten naar groep 1. Het vervelende bij scheidsrechters is dat je maar langzaam hogerop komt. Een voetballer kan al jong op een heel hoog niveau spelen, dat zie je bijvoorbeeld aan de 18-jarige keeper Iker Casillas bij Real Madrid. Als scheidsrechter doe je er heel wat langer over.’’
De hand drukken
De Witte vindt het heel plezierig om als scheidsrechter feedback te krijgen op zijn fluiten. “Het is altijd fijn als spelers je na de wedstrijd even de hand drukken en afscheid van je nemen. Vooral als het gemeend is en bij een wedstrijd gebeurt, waarin je merkte dat het moeizaam ging.’’ Guus de Witte: “De landelijke jeugd is nog uiterst gedisciplineerd. Daar krijg je van iedereen een hand. Maar ik zou niet graag de aanvoerders de kost willen geven die in de verschillende competitie de scheidsrechter na de wedstrijd geen hand geven. Spelers zouden moeten leren inzien, dat ook een arbiter een mindere wedstrijd kan hebben. Een speler heeft dat toch zelf ook. Als scheidsrechter heb je wel eens dat je geen grip kunt krijgen op een wedstrijd en dat je liefst gewisseld zou worden”, aldus Guus de Witte.
