Deel 15: Renate Goossensen die geëmigreerd is naar Frankrijk getrouwd met haar Bart!

Terwijl iedereen ons buiten stond op te wachten, liepen Bart en ik elkaar tegemoet. Mijn Bart in korte broek, witte blouse en rieten hoed, ik kwam de trap aflopen in mijn korte trouwjurkje waarvan ik de mouwen een dag van tevoren had afgeknipt. Cowboylaarzen aan en mijn haar in een staart met mijn bekende lok in het gezicht. Daar stonden wij een moment te genieten van elkaar. Geen poeha maar gewoon als onszelf, hoe fijn is dat!

Zo’n hete bruiloft heb ik nog nooit meegemaakt. Dit kwam niet alleen door de liefde die we naar elkaar verklaarden, maar vooral door de temperatuur die ons bloed deed stijgen. Het was buiten 40 graden en met het zweet in de bilnaad liepen we de mairie binnen. De burgemeester stond ons deftig op te wachten met zijn Franse sjerp om. Gelukkig was iedereen op tijd. De burgemeester begon zelfs vijf minuten te vroeg, en dat in Frankrijk.

Met Bart aan mijn linkerzijde, stond mijn Franse juf aan mijn rechterkant. De hele Franse wetgeving kwam naar voren, ik knikte instemmend en keek naar rechts om van Dominique de vertaling te vernemen. Haar antwoord was 'Bullshit' . Zo gezegd, zo gedaan, waren we ook echt binnen 10 minuten getrouwd. Vanaf nu heet ik officieel Madame Souwerbren.

In een lange stoet reden we met iedereen terug naar huis. Gelukkig stonden de ijskoele drankjes al klaar. Voor ons geen bruidstaart, maar wel de overheerlijke Hollandse appeltaarten die door mijn vriendin Els en mijn moeder waren gemaakt: ‘Spécialité des Pays-Bas'.

En daar zaten we dan bij de paardenstal, het enige plekje met wat schaduw, de vliegen kregen we er cadeau bij?. Jaya en Tara hadden de ceremonie voorbereid samen met onze Franse vriend Michel. Met leuke anekdotes kregen ze iedereen aan het lachen.

En met de prachtige woorden die we naar elkaar uitspraken hoorden we in elkaars teksten dat onze liefde alles aan kan. Want ook in de moeilijke tijden werd onze liefde op de proef gesteld. Beide kunnen we een stevig potje ruzie maken gelukkig zijn we altijd lerende en gaan we voor de liefde.

Wat een verrassing dat er ook familie en vrienden iets voor ons op papier hadden gezet. Mijn moeder stond zelfs haar woordje te staan in het Frans! Misschien een beetje hakkelend maar met steun van Tara begrepen zelfs onze Franse vrienden het. Gelukkig deed mijn zus Marianne de Nederlandse vertaling?.

En met het mooie gedicht van onze vriend Jan Reynaerts deed dit me denken aan mijn oma. Het gedicht wat ging over twee bomen, die beide in hetzelfde bos stonden aan de rand van stilstaand water. Daar vertakten ze al jaren samen. Nu omhelzen ze elkaar, breed en vertakt, veranderen in man en vrouw. Samen hebben ze het leven opgepakt. En waarom doet me dit denken aan mijn oma? Ooit heb ik een brief gekregen van haar dat ze een droom had gehad over een oude knotwilg die aan de rand van het water stond. De knotwilg leek op mij vertelde mijn oma mij. Sterk verworteld in de grond, maar sierlijk in al zijn doen en laten. Prachtig hoe alles dan weer samen komt.

Natuurlijk is er ook gedanst! Want een bruiloft zonder dansen, dat kan natuurlijk niet. Al draaiend met mijn heupen liepen de zweetdruppels onder mijn jurk vandaan, maar ik heb toch maar mooi de Lambada gedanst met Bart. Onze heupen raakten een beetje in de knoop met elkaar en de cadans was ver te zoeken, het was gelukkig wel een zwoel dansje met die hitte. Al dansend daagden de vrouwen de mannen uit. Hier krijgen jullie vast wat van te zien bij Het Roer om , wat vanaf september op tv is.

Als kers op de taart aten we met elkaar aan lange tafels en was de Franse sfeer zeker voelbaar. Met hier en daar een plons die er werd gemaakt in het zwembad kan ik jullie zeggen dat jong en oud, Frans, Nederlands, Belgisch of Engels ik durf te zeggen dat alle gasten hebben genoten.

Het was een geslaagde dag. Nu vier dagen later zijn Bart en ik bekaf, maar hebben we het wel iedereen naar zijn zin gemaakt. Ik weet wel dat dit voorlopig mijn laatste feestje is geweest met eigen catering. Het voelt echt als een kater, en dat na een non alcoholisch feest! Gelukkig stonden we daardoor wel weer fris en fruitig op en konden we de volgende dag extra genieten als getrouwd stel.

We komen steeds verder in balans, alleen en met elkaar en als gezin. Samen hebben we prachtige doelen. Doelen die we niet cadeau krijgen. Stap voor stap maken we onze dromen waar. Met elkaar, voor elkaar en voor allen die we kunnen ondersteunen op hun pad.