Kwetsbare Ermeloers worstelen met naleven 1,5 meter coronamaatregel

Rachel en Robbert.
Rachel en Robbert.
Foto: Grietje-Akke de Haas

Rachel Schelleman en Robbert van der Starre uit Ermelo hebben allebei een kwetsbare gezondheid. Gedurende de ‘intelligente lockdown’ in Nederland kwamen ze de deur niet uit. Nadat de coronamaatregelen werden versoepeld waren ze erg blij er weer op uit te kunnen trekken. In de praktijk valt dat echter niet altijd mee. Vooral de maatregel om 1,5 meter afstand van elkaar te houden zorgt voor de nodige problemen. Want mensen reageren nog al eens behoorlijk geïrriteerd op Rachel en Robbert, waardoor de 1,5 meter afstand niet wordt nageleefd.

Doodeng
Voor Rachel is de 1,5 meter coronamaatregel van cruciaal belang. Zij heeft het zeldzame Noonan Sydroom dat haar hele leven al voor gezondheidsproblemen zorgt. “Door corona is mijn leven er niet gemakkelijker op geworden. Ik vind het doodeng om naar buiten te gaan, maar wil me tegelijkertijd niet laten leiden door angst. Ik kan toch ook niet binnen blijven zo lang corona onder ons is. Dan krijg ik straks ook nog met psychische problemen te dealen.”

‘Ik zoek de drukte niet op’
Tot begin juni is Rachel niet buiten geweest. “Heel soms ging ik naar de hei om een frisse neus te halen.” Anderen deden de boodschappen voor haar. “De belangrijkste boodschappen doen ze nog steeds voor mij. Zelf wil ik ook een boodschap doen en ergens een kop koffie drinken. Ik zoek de drukte niet op en maak ter plekke de keus of ik ergens naar binnen ga of niet.”

Rakelings
Het is vooral de scootmobiel waar Rachel in rijdt en waar ze afhankelijk van is, die voor irritaties zorgt bij sommige mensen onder het winkelend publiek. Wanneer Rachel bijvoorbeeld in een winkel stilstaat om een product te bekijken, kunnen sommige mensen amper het geduld opbrengen even te wachten, zodat ze rakelings Rachel passeren. “Ik snap dat het lastig voor ze is, maar ik vraag mensen toch wat verdraagzamer te zijn. Wacht even of vraag mij een stukje door te rijden.”

Mondkapje
Ook het mondkapje dat Rachel draagt zorgt ervoor dat ze zich scheef aangekeken voelt. Net of zou ze corona onder de leden hebben. “Maar dit mondkapje droeg ik al voor de coronacrisis. Want het mondkapje beschermt mij tegen invloeden waar ik benauwd van wordt, zoals pollen en sigarettenrook.”

‘Ik loop soms 10 minuten te klooien’
Rachel en Robbert kennen elkaar van Bartiméus in Ermelo. Rachel woont sinds eind 2019 op zichzelf, maar bleef contact houden met Robbert die op het terrein van Bartiméus is blijven wonen. Hoewel Robbert blind is kan hij zelfstandig het dorp bezoeken. Voor hem is het er met de coronacrisis ook niet gemakkelijker op geworden. Heel veel coronamaatregelen hebben zijn wereld op de kop gegooid. De vanzelfsprekendheid waarmee Robbert zijn weg vond naar en door het dorp is verdwenen. “Ik loop soms 10 minuten te klooien voordat ik in de gaten heb hoe ik moet gaan.”

Boos reageren
“Winkels en de terrassen van de horeca kregen ineens een andere opstelling. Ook staan sommige stoelen en tafels van terrassen op de blinde geleidelijnen.” Robbert zijn ervaring is dat veel mensen bang zijn en daardoor op een krampachtige manier met de 1,5 meter afstand omgaan. Omdat Robbert blind is kan hij de afstand zelf niet bewaken. Hij maakt mee dat mensen boos reageren wanneer hij dichter bij ze in de buurt komt. “Maar mensen hoeven daar toch niet boos om te worden omdat ik door mijn beperking de 1,5 meter afstand niet kan zien.”

Begrip en respect
Rachel en Robbert pleiten voor meer begrip voor hun situatie. “Wij proberen ook ons plekje in de maatschappij te vinden, en willen niet thuis blijven zitten.” Ze roepen mensen op om op een normale manier met hen in gesprek te gaan. “Corona, wij hebben er immers allemaal mee te maken. Laten we alsjeblieft respect hebben voor elkaar.”

 

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen