Ingezonden: ‘Met dank aan Donald’

Foto: pixabay

Maureen de Kruijf beleefde een bijzondere ontmoeting. Ze wil deze graag met iedereen delen.

Met dank aan Donald

Zondagochtend vroeg het bos in met de hond, genieten van de dagelijkse wandeling in alle rust, mij een beetje schuldig afvragend of het niet tè vroeg is en ik daarmee riskeer dat het ontwakende wild wordt gestoord in hun ochtend ritueel.

Bij het oversteken van de weg, welke het bos in twee delen scheidt, passeert mij een vrolijke man op de fiets die vraagt of hij vóór mij mag passeren, hij zag mijn hond namelijk netjes wachten op het signaal om over te mogen steken.

In plaats van zijn pad over de weg te vervolgen fietste hij, bepakt en bezakt, het bospad op met mijn hond vrolijk huppelend achter hem aan. Nu achtervolgt mijn hond geen fietsers, ook taalt hij niet naar eten wat hem niet wordt aangeboden in zijn eigen voerbak, en ik vroeg mij af wat mijn hond Louis mij probeerde duidelijk te maken.

Inmiddels had ik natuurlijk zicht op de achterkant van de ‘vrolijke fietser’ en zag op de bagagedrager een stapel pizza dozen. “Meneer, heeft u soms eten bij u?” Bizarre vraag om 8 uur op de zondagmorgen, maar de vrolijke fietser stopte om mijn vraag te beantwoorden.

“Elke zondagochtend maak ik een rondje door het bos om het vuil op te ruimen, en dit is de buit van vandaag.” Hij wees op de stapel pizza dozen op zijn bagagedrager, de Mc Donald’s zakken in zijn fietstassen en vertelde dat daaronder de lege blikjes, flessen en ander afval schuilging!

We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik ook het zwerfvuil op mijn pad meeneem en de dag ervoor nog scheef werd aangekeken omdat ik met drie lege blikken bier in mijn hand de weg vroeg aan twee wandelaars. Je zag ze denken..”Vind je het gek dat je verdwaalt als je op dit tijdstip al aan het bier gaat”, zij wisten niet dat ik in een voor mij onbekend bos veel te ver was gaan dwalen.

Enfin, waar ik alleen buk voor hetgeen wat voor mijn voeten ligt ging de vrolijke fietser wel even een stap verder! Hij besteedde niet alleen zijn kostbare tijd aan het opruimen van de bossen, nee hij trotseerde bramenstruiken, andere prikkelbosjes en ècht vieze handen, hij zocht naar het vuil wat in onze bossen niet thuis hoort..verzameld het en brengt het daar waar het hoort!

Ook de vrolijke fietser vertelde van de boze blikken van passanten welke hem zagen sjouwen met al die troep en wellicht twijfelen aan zijn goede bedoelingen. Hij overwoog dan ook iets van een gele hes aan te schaffen in de hoop dat mensen hem niet meer scheef aan zouden kijken. Alsof dat iets zou veranderen aan het vertrouwen in de mensheid, maar dat terzijde.

“Hoe heet je eigenlijk?” nadat ik mij had voorgesteld vertelde hij dat hij Donald heet. “Wat een leuke naam!” “Ach als kind werd ik vergeleken met Donald Duck en tegenwoordig leggen ze de link met meneer Trump… .” Mijn reactie was oprecht, ik vind het ècht een leuke naam en deze Donald heeft wat mij betreft méér in zijn mars dan de andere “Donalds”, ik had die link dan ook niet gemaakt.

Hoe het ook zij, deze vrolijke Donald maakte mijn toch al prachtige zondagochtend meer dan goed. En wat mij betreft verdient hij geen geel hesje, ook geen lintje maar ieders respect.

Los van zijn goede daden heeft deze spontane ontmoeting mij ook aan het denken gezet, wat gaat er mis met de mensheid dat ze ten eerste hun vuil zo van zich afwerpen, maar vooral wat gaat er mis met het vertrouwen in onze medemens? Is het niet bizar dat we niet altijd uit gaan van de goede bedoeling van onze soort, maar handelen en wandelen (soms) met argus ogen bekijken ? Niets is wat het lijkt en door wat beter te kijken kunnen we het goede vaak wel ontdekken, of in ieder geval het kaf van koren scheiden.

Mijn zondagochtend begon al goed, maar heeft door deze spontane ontmoeting een gouden randje gekregen. Dus bij deze mijn dank aan Donald en al die andere ‘Donalds’ welke zo vaak zulk goed werk verrichten zonder daarvoor de waardering te krijgen die het verdient!

Aanmelden nieuwsbrief
Cookieinstellingen