ErikPrikt… de laatste punt taart.
Familiebijeenkomst, verjaardag, gezelligheid. Je moeder gaat de kring rond met de schaal waarop de laatste punt van haar zelfgebakken appeltaart ligt. Iedereen heeft al één of meer stukken gehad, eigenlijk heeft niemand echt trek. Wie maakt me los? Ze kijkt je vragend aan.
Een herkenbare scène? Nee, dank je betekent natuurlijk niet dat je moeders taart niet lekker genoeg vond. Je wijst daarmee ook niet je moeder af, al voelt ze dat misschien wel zo. Je gunt je moeder de voldoening een onweerstaanbare lekkernij te hebben gebakken, maar als je Ja zegt, wijs je jezelf af door niet op te komen voor je eigen belang: je zit al vol én je wil op je gewicht letten. Dus..?
Ook zonder zorgzame moeder, alleen thuis op de bank, doet het verschijnsel van ‘de laatste’ zich voor: het laatste slokje wijn in de fles, de laatste nootjes in het bakje, ze schijnen ‘op’ te moeten, anders… Ja wat eigenlijk? Zit daar een oeroud instinct onder? Als er soms schaarste is, eet je niet omdat je honger hebt, maar omdat er nú eten voorhanden is (en morgen moet je maar weer zien). Of speelt hier een klassiek arbeidsethos, de sterke drang om af te maken waar je aan begonnen bent? Dat zie je ook bij klussen in huis, trainen voor een marathon, dat rapport schrijven voor je opdrachtgever. Opgeven is geen optie, het moment van stoppen stellen we vaak te lang uit, ook als doorgaan niet nuttig of plezierig (meer) is. Met soms desastreuze gevolgen.
Of ligt het anders? Dat laatste stuk taart nemen lijkt een bangelijk vermijden van de confrontatie, maar kan óók een blijk van genegenheid zijn. En dat lange doorploeteren, pardon doorknokken, is dat onverstandig, of toont het kracht, verantwoordelijkheidsgevoel en doorzettingsvermogen? Zolang je bewuste afwegingen maakt, is er geen probleem. Het is pas gevaarlijk als het een automatisme wordt: geen nee durven zeggen, niet op tijd kunnen stoppen. Altijd toegeven is slap, altijd stoer zijn is stom.
Soms is het goed om een onverwachte, creatieve of excentrieke ommezwaai te maken. Dan moet je breken met conventies en met je ingesleten patronen. Het kan zomaar de laatste keer zijn dat er een uniek ‘Kairos-moment’* voorbij komt. Maak dan jezelf los en grijp die kans!
Erik Slagt
Ermeloër Erik Slagt coacht mensen die ‘een beetje vastlopen’ in hun persoonlijke ontwikkeling. Motto: er is altijd meer ruimte dan je denkt.
Zie ook: www.espacio-coaching.nl
