ErikPrikt… niets.
Zie je het voor je, hier in Ermelo bijvoorbeeld? Stoere kale koppen, tattoos, zwartleren jacks met logo, nonchalant achterover hangend aan het brede stuur. Je hebt ze ook in Mexico City, een van de meest gewelddadige steden ter wereld. En toch is dat géén criminele motorclub met banden in de drugshandel, het zijn Los Chilangos op hun lowbikes, fietsen dus. Ze leven zonder drank, drugs of geweld, maar in plaats van hun afkomst te verloochenen, geven ze trots een draai aan hun imago: het bendegeweld ontvluchten én hun cultuur behouden.
En ken je de blobvis, die er – zonder skelet of spieren – in ondiep water uitziet als een uitgezakte hoop snot met een chagrijnige grimas? Die blijkt in zijn natuurlijke habitat, onder de druk van een kilometer water, gewoon een vis. We nemen iets waar, denken er van alles bij, en blijken er vaak naast te zitten.
Volgens de filosoof Plato is de wereld die we waarnemen niet meer dan een afspiegeling van de ware wereld. Net als een foto, ook een imperfecte weergave van de werkelijkheid. We kunnen er nooit zeker van zijn dat wat we zien ook de realiteit is. De schilder Magritte zette onder een schilderij van een pijp: Dit is geen pijp. Het was namelijk maar een afbeelding van een pijp.
Al eeuwen lang proberen filosofen een antwoord te vinden op de vraag Wat is de werkelijkheid? Tevergeefs. Descartes stelde 400 jaar geleden al voor om dan maar aan alles te twijfelen, zelfs aan de toenmalige wetenschappelijk inzichten en de Heilige Schrift. Maar houd je dan nog wel iets over? Of moet je constateren dat alles illusie is, en illusie dus alles?
Zeker voor veel ego’s op tv en social media, die denken: ik ben ik beeld, dus ik besta. Maar niets is wat het lijkt. Zeker niet nu het technisch mogelijk is om niet van echt te onderscheiden deep fake video’s te produceren. Iemands hoofd ergens in fotoshoppen doen we al jaren, maar dat hoofd levensecht heel foute dingen laten zeggen, compleet met de juiste mimiek en intonatie, is een gevaarlijke stap verder.
En de rekenkracht van onze computers blijft maar toenemen. Games zijn zo realistisch dat spelers nauwelijks nog verschil zien met de werkelijkheid. Als we in dit tempo verdergaan en ook onze andere zintuigen betrekken in deze virtuele werelden, kunnen we binnenkort reëel en virtueel niet meer onderscheiden. En als het technisch mogelijk is om een werkelijkheid als de onze na te bootsen, zullen mensen dat ook doen. En dan maken ze er meteen een heleboel, waarin je volledig de weg kan kwijtraken.
Dat roept de ultieme vraag op of wij niet zelf, nu al, het resultaat zijn van een simulatie, figuranten in het spel van een Grote Gamer: The game is on! Maar welke game?
Erik Slagt
Ermeloër Erik Slagt coacht mensen die ‘een beetje vastlopen’ in hun persoonlijke ontwikkeling. Motto: er is altijd meer ruimte dan je denkt.
Zie ook: www.espacio-coaching.nl
