ErikPrikt… corona-optimisme.
We mogen weer naar de kapper en de schoonheidsspecialist, dus sommige Ermelose ondernemers zijn blij! Zolang het duurt… want niets is zeker, en zelfs dat niet. In tijden van crisis blijkt hoe belangrijk het is dat je kan omgaan met onzekerheid. We proberen te begrijpen wat (nog) niet te begrijpen is. We nemen beslissingen op grond van onvolledige en onbetrouwbare informatie. En we moeten ons aan regels houden die anderen hebben opgesteld op basis van soortgelijke gebrekkige gegevens. Doorlopend voeren we een innerlijke strijd tussen eigenbelang en sociale verantwoordelijkheid, tussen kortetermijngenot en bewust zijn van de effecten op de lange termijn.
Het is not done om te zwelgen in doemdenken. Daar worden we zelf depressief van en we verlammen onze omgeving ermee. Omdat de nieuwsberichten grotendeels narigheid bieden (vandaag minder doden is al ‘goed’ nieuws), ging een columnist op zoek naar positieve invalshoeken. En hij vond ze:
• ‘disruptie’ –biedt kansen voor vernieuwing
• corona-vaccin – geneest ons allen
• schuldenlast – gewoon geen probleem van maken
Heerlijk om te lezen hoe deskundigen de ellende van miljoenen mensen laten verdampen in drie bullets. Hoe realistisch zijn deze ‘kogels’, afgevuurd op de coronapandemie? Bij nadere beschouwing blijken ze naast positieve effecten ook negatieve scenario’s te bieden. En dus veel onzekerheid.
Disruptie betekent eigenlijk ontwrichting. Managers zijn gek op dat woord. Zij bedoelen er iets mee als een radicale verandering in een bestaande activiteit, die vernieuwingen noodzakelijk maakt, zodat je nieuwe bronnen kan aanboren. Prachtig, als deze nieuwe bron tenminste een heilzame vloeistof levert. Lang niet elke verandering is een verbetering, laat staan voor iedereen. Daarnaast kan de ontwrichtende situatie waarin we zijn beland ook leiden tot chaos en geweld. Of tot besluiteloosheid en passiviteit. Wat wordt het, fight, flight or freeze?
Een werkzaam vaccin dan. Kan nog jaren duren, zegt de een, op korte termijn starten we de productie, verwacht een ander. En dan? Worden alle zieken genezen, of krijgen alleen de rijken toegang tot het middel, of alleen de inwoners van de rijke landen? Leidt beschikbaarheid niet tot grotere nonchalance bij het naleven van de veiligheidsvoorschriften? Zoals rijden in zwaar bepantserde, ‘veilige’ SUV’s juist roekeloos, onveilig rijgedrag bevorderen.
En dan de schuldenlast. Onvoorstelbare getallen met 12 of zelfs 15 nullen. Sommige economen zijn daar heel laconiek onder: gewoon blijven lenen, want de rente is laag, en straks niets terugbetalen, of de aflossing uitsmeren over 100 jaar, want iedereen zit in hetzelfde schuitje. Het enige dat we te vrezen hebben is de vrees voor schulden zelf. Kortom: wat is het probleem? Nou, misschien dat er toch veel bedrijven failliet gaan, dat de kloof tussen arm en rijk groter wordt, nationaal en mondiaal.
Terug van wereldschaal naar ons dagelijks leven. Je kan best optimistisch zijn, als je maar creatief omgaat met al die onzekerheid: in eigen kring je best doen om nieuwe wegen te vinden, alle gezondheidsaspecten serieus blijven nemen en bedenken: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest en dat nooit op komt dagen.
Erik Slagt
Ermeloër Erik Slagt coacht mensen die ‘een beetje vastlopen’ in hun persoonlijke ontwikkeling. Motto: er is altijd meer ruimte dan je denkt.
Zie ook: www.espacio-coaching.nl
