Ed Bok(t) over hete piepers op de bar en oorlog in de Stationsstraat…
Pan met aardappels op de bar
Het zal ergens in 1974 geweest zijn maar het kan ook best wel in het jaar 1973 zijn geweest. Eventuele getuigen, als ze dit lezen zullen mij vast wel corrigeren. Ik werkte toen in het Ermelo’s Eethuis, in die tijd ‘the place to be’, in ieder geval voor mij, want ik heb er de tijd van mijn leven gehad. Het was een combinatie van eetcafé, bar en snackbar waar menig generatiegenoot uit o.a. Ermelo die tijd met regelmaat vertoefde. Vandaag de dag, ik heb het in een vorige column al eens vermeld, communiceert men voornamelijk digitaal met elkaar. Maar toen was ‘gewoon praten’ een middel om je sociale activiteiten met elkaar te delen en als dat kon onder het genot van een drankje was dat helemaal gezellig. Al was niet iedereen het met dat laatste eens, zo bleek! Het was in de tijd waar (sommige) mannen na hun werk, alvorens naar huis te gaan daar wat kwamen drinken. Dat laatste zorgde er eens voor dat ‘moeders de vrouw’ zo rond etenstijd binnen kwam, een ‘pan’ op de bar flikkerde en tegen manlief zei, ‘dan vreet je ook maar hier’. Wat natuurlijk tot de nodige hilariteit leidde. Neen, beste lezers ik ga geen namen noemen want ik zie haar nog wel eens fietsen. Tja, wat een tijd, zou er ‘n boek over kunnen schrijven.
Café-oortjes
Behalve al die prachtige verhalen die ik er over zou kunnen schrijven, heb ik daar destijds ook een angstig moment meegemaakt. Nou ja, angstig, voor mij angstig. Maar de rest heeft er dagen, zo niet weken van in een deuk gelegen. Er werd in die tijd met regelmaat ingebroken in Ermelo, voornamelijk in de Stationsstraat. Ik moet u vertellen beste lezers dat als je achter de bar staat je zogenaamde café-oortjes krijgt. Zo kwam mij dus ‘ter ore’, dat het ‘Ermelo’s Eethuis’ ook op de nominatie stond voor een bezoek van inbrekers. Klaarblijkelijk hield mijn ‘bron’ net als ik van sensatie. Want hij voegde er aan toe dat het diezelfde nacht wel zou kunnen gaan gebeuren, spannend!
Militaire operatie met knijpkat
Toen ik de informatie van mijn bron aan mijn collegae en baas vertelde opperde ik het idee, om te gaan posten. Al dus geschiedde. Ik zou buiten vanuit mijn auto die aan de overkant stond, de boel in de gaten houden. De rest zou zich in het Eethuis zo verschuilen zodat ze uit het zicht ook naar buiten konden kijken. Ik ging snel naar huis om de ‘knijpkat’ van mijn vader op te halen, een militair exemplaar met een groen en rood kapje wat je over de lamp kon doen, groen was veilig en rood alarm!
Detective Bok(t) in actie
Wat ik niet wist, terwijl ik onderuit gezakt als een ervaren detective ongezien naar buiten loerde, was dat mijn baas een vaste klant had verzocht de rol van inbreker op zich te nemen. Plots zag ik een man met hoed, de kraag hoog opgetrokken voorbij mijn raam lopen richting Eethuis, en toen in het donker verdwijnen. Het angstzweet liep van spanning mijn bilnaad in, onderwijl hevig knijpend in de knijpkat. Terwijl ik zowat blauwe vingers kreeg van knijpen en de adrenaline zich oppompte lag men binnen, met een biertje, in een deuk van het lachen!
Wilde achtervolging
In de tussentijd had ik wel een paar keer een Volkswagen voorbij zien komen en was dus op alles voorbereid. Ineens zag ik de inbreker uit het donker komen, achterna gezeten door een collega die gilde ‘houdt de dief’. Ik bedacht mij niet, startte de auto en reed de inbreker bijna klem tegen de muur van Modehuis de Til. Maar hij ontkwam, achteraf gelukkig met een enorme sprong. Toen ik een tel later weer de Volkswagen zag voorbijkomen reageerde ik in blinde paniek en zette de achtervolging in. Bij slagerij van der Vlis reed ik de auto klem maar dacht toen, wat nu? … Vermoedelijk dacht die ander dat ook want de auto reed achteruit en hard weer weg. Eenmaal terug zag ik al mijn collegae met de tranen over de wangen van het lachen en is het nog lang onrustig geweest in het Eethuis. De volgende dag kwam er een politieman binnen die vertelde dat ik hem had klemgereden en zei dat er diezelfde nacht bij de buren, een juwelier echt was ingebroken.
Moraal van het verhaal: geloof niet alles wat je hoort!
Mijn boodschap deze week?
Laten we met elkaar, ongeacht afkomst, religie of huidskleur de rust bewaren, met elkaar in gesprek blijven, naar elkaar luisteren en vooral in elkaar blijven geloven. Amen!
Ed Bok(t)
Ed Bok is Ermeloer, EFC’58 fan, sociaal en betrokken.
